De mobiele telefoon is niet meer uit onze levens weg te denken. Hoe déden we dat vroeger als we ergens hadden afgesproken maar wat te laat zouden arriveren? Toen kon je niet Whats-appen, sms-en of even snel bellen. Nee… de ander stond gewoon op je te wachten. En de plek sprak je gewoon wat duidelijker af. Misschien deden we ook wel iets meer ons best om op tijd te komen?
Hoe dan ook, eerlijk is eerlijk: ik zou ook niet weten wat ik zonder mobiel zou moeten. Zonder smartphone zou nog prima gaan, dat wel. De extra’s daarvan ervaar ik als pure luxe. Ik gebruik ze en geniet ervan. Appjes zijn handig, spelletjes zijn leuk, mail en internet op m’n mobiel is praktisch. Maar noodzakelijk? Nee, dat niet.
Natuurlijk zie ik om me heen ook hoeveel kinderen er al doorlopend met een smartphone rondlopen. Geen gewone simpele mobieltjes, nee: het nieuwste van het nieuwste. En ook niet pas vanaf een jaar of 15. Bij mijn oudste in klas (hij is 8) begint het al. Mijn mannetje dus ook: ‘mama, waarom mag ik geen mobiel?’.
En ik ben gezwicht… Nee hoor, ik heb hem geen smartphone gegeven met alles erop en eraan. Wel heb ik één van onze oude, simpelste mobieltjes uit de kast gepakt. Alleen maar omdat ik het een fijn idee vind als we hem kunnen bereiken (en hij ons) nu hij wat verder weg door de buurt gaat bij het buitenspelen. Eerst dacht ik een prepaid kaartje erin te stoppen, maar heb toch gekozen voor SIM-only abonnementje. Voor drie euro per maand geloof ik, heeft hij 100 belminuten of sms-jes. Hij was de koning te rijk.
Een nieuw toestel met compleet abonnement….daar moet je eigenlijk als volwassene zelf ook niet eens aan beginnen. Met een los toestel en een los abonnement ben je meestal goedkoper uit. En toch doet bijna niemand dat.
Ik ben ervan overtuigd dat de mobiele telefoon een hele makkelijke bespaarpost is in menig huishouden. Ga maar eens na wat daar per maand in jouw gezin aan betaald wordt. Hoe noodzakelijk is dat nu eigenlijk? En hoeveel goedkoper zou het kunnen?
- geldenrecht.nl
