Jarenlang werkte Frans Bossenbroek (55) als geldhandelaar bij top-banken. Hij was verslaafd aan zijn werk, totdat hij een burnout kreeg. Noodgedwongen ging het roer om. En hoe!
‘Als kleine jongen haalde ik oude kranten op en verkocht ze voor een dubbeltje per kilo aan een papierhandelaar. Het plezier in handelen zat er dus al vroeg in. Later, toen ik bij de bank werkte als valutahandelaar, vond ik het een sport om de juiste adresjes te vinden, de beste deals te sluiten, andere banken te slim af te zijn. Ik zat achter roodgloeiende telefoons en liet miljoenen door m’n handen gaan.
In de loop der jaren ging er steeds meer tijd in mijn werk zitten. Overdag was ik op kantoor, ’s avonds ging ik met relaties op stap. Dan was ik vaak pas om half een ’s nachts thuis. Mijn vrouw en ik hadden intussen drie kleine kinderen, die vaak ziek waren. Dat kwam allemaal op haar neer.
Even werd ik teruggefloten, halverwege de jaren tachtig. Onze middelste zoon kreeg een hersenbloeding; hij was halfzijdig verlamd. Ik heb toen gehuild, iets wat vrij zeldzaam was, want ik kon slecht bij mijn gevoel komen. Toen realiseerde ik me ineens weer dat het leven nog iets méér is dan werk. Maar hij genas en ik jakkerde daarna gewoon weer door.
Spiritualiteit had totaal mijn interesse niet. Ik was van de materiële wereld.
Mijn vrouw liet steeds duidelijker merken dat het zo niet door kon gaan. Maar ik ving die signalen niet op of wílde ze niet opvangen. Steeds weer zocht ik nieuwe grenzen op; ik wilde alles kunnen, alles beheersen. Zo was ik een fanatiek wildwatervaarder. In de zomer van 2002 ging ik met mijn zoons varen in Frankrijk. Op een gegeven moment doemde er een groot rotsblok op. Ik zag mezelf er op afgaan en dacht: je kunt linksaf, je kunt rechtsaf, maar je kunt ook rechtdoor. Dat had natuurlijk ontzettend mis kunnen gaan, maar het kon me op dat moment niks meer schelen. Toen begon ik wel door te krijgen dat het niet helemaal goed met me ging. Op deze manier wilde mijn vrouw niet met me doorgaan. We zijn zelfs bij een relatietherapeut geweest, maar dat klikte niet echt.
Het kwartje begon écht te vallen toen ik min of meer per ongeluk terechtkwam bij een alternatief genezeres. “Zoals jij je opstelt in je gezin”, zei ze, “daar deugt helemaal niets van. Als je zo doorgaat kun je je relatie wel schudden.” Haar woorden raakten me. Kort daarna overleed een goede kennis van ons. Ook dat maakte heel veel indruk. Binnen een week zat ik thuis met forse hartklachten. Mijn lichaam had het overgenomen. Het was mooi geweest. Ik heb daarna nog geprobeerd wat te werken, maar om drie uur ’s middags hing ik wanhopig tegen de koffieautomaat: oh jee, ik móet nog een uur.
Zo kwam ik thuis te zitten. Eerst ben ik in m’n eentje een week met een oude kampeerbus naar Texel gegaan. Daarna heb ik dezelfde alternatieve genezeres een paar keer bezocht. Tegelijkertijd kwam ik via mijn werk onder behandeling van een coach. Geestelijk ging het vrij snel beter, maar lichamelijk was ik nog een wrak.
Tja, en wat dan? Werken was voorlopig geen optie, maar ik wilde wel iets om handen hebben. Zo ben ik cursussen gaan volgen in een spiritueel centrum. Grappig genoeg koos ik juist die lessen waar je op allerlei manieren leerde om te voelen. Langzamerhand begon ik echt te geloven dat er meer was tussen hemel en aarde. Ik ben de opleiding Ayurveda gaan doen. Ayurveda is een Indiase gezondheidsleer. En ik heb me laten opleiden tot cranio-sacraal therapeut. Met behulp van deze therapie worden door zachte aanraking blokkades en spanningen in het lichaam opgeheven en wordt het zelfhelend vermogen van het lichaam gestimuleerd.
Een burnout wens ik niemand toe, maar voor mij is het wel goed geweest. De helft van de tijd werk ik nu nog bij de bank, maar niet meer als valutahandelaar. Ik doe iets simpel administratiefs. Soms word ik nog geraadpleegd als deskundige maar ik begeef me niet meer in stress-situaties; dan gaat het mis. De andere helft van mijn tijd besteed ik aan mijn eigen therapeutische praktijk. Ik behandel mensen met rugklachten, migraine, vermoeidheidsklachten, vage klachten, kinderen met adhd. Ik geniet ervan om dit te doen. Ik geniet sowieso meer van het leven, voel me zeer verbonden met de mensen om me heen en met de natuur.
Het grappige is dat mijn dochter dezelfde soort ommezwaai heeft gemaakt als ik, alleen veel jonger. Ze startte haar loopbaan in de financiële sector, maar merkte dat haar hart toch ergens anders lag. Nu zit ze bij Artsen zonder Grenzen. Wie weet heb ik haar geïnspireerd. Binnen ons gezin is er meer harmonie. Ik ben een ander mens, zachter, leuker, vriendelijker, ik luister beter. Een ander verschil is dat ik minder materialistisch ben. Vroeger kon ik alles kopen wat ik wilde en dat deed ik ook. Nu heb ik minder geld, maar ik heb ook minder behoefte om geld uit te geven.
Door de gevolgen van de burnout is mijn energie weliswaar beperkt en mijn verstand staat niet meer zo op scherp, maar ik heb er wel gevoel voor teruggekregen.’
