Wie weet raad
Mijn man en ik zijn ongewenst kinderloos. Mensen om mij heen lijken niet te beseffen wat dit met je doet. Op verjaardagen gaat het vaak over hun kinderen en kleinkinderen en ik kan nergens over meepraten. Ik ben echt niet zielig, maar dit doet een leven lang pijn. Hoe kan ik dit mijn omgeving op een vriendelijke manier duidelijk maken?
Buitenbeentje aan de zijlijn
Mijn man en ik hebben er om verschillende redenen voor gekozen geen kinderen te krijgen, maar het gemis van kleinkinderen vind ik nog veel pijnlijker. Mensen vergeten vaak dat je door je kinderloosheid de rest van je leven tot een minderheidsgroep blijft behoren. Dat maakt je kwetsbaar. Je kijkt als buitenbeentje aan de zijlijn mee, maar kunt niet meedoen met het ‘spel’. Een manier om hier goed mee om te gaan, heb ik nog niet gevonden.
Antoinette de Kock (68), Didam
Oprechte belangstelling tonen
Ik had een zus die geen relatie had en geen kinderen. Zij leed daar erg onder. Zij toonde wel altijd oprechte belangstelling voor de verhalen van anderen over hun kinderen. Die houding hielp haar. Meestal werd het gesprek dan vanzelf algemener van aard. En anders probeerde zij het op een goed moment zelf om te buigen naar haar eigen interesses.
Nellie Ale (89), Ede
Onze mening telt óók
Je hoort ouders vaak zeggen dat wij het maar makkelijk hebben, zonder kinderen. Dat betekent immers minder zorgen? Dat is een grote misvatting. In bepaalde fases van je leven zitten het verdriet en de leegte je echt in de weg. Ik raad u aan om in zo’n fase lief te zijn voor uzelf en alleen mensen op te zoeken die begrip blijven hebben voor uw situatie. Overigens vind ik dat kinderloze mensen best een mening kunnen hebben over opvoeding, omgang, regels, waarden, normen, enzovoort. Omdat wij de dingen van een afstandje kunnen bekijken, zien wij ze soms zuiverder dan de ouder die zich meestal spiegelt aan andere ouders.
Kitty Robeerst (62), Lanaken (België)
Overleven dankzij een hond
Zelfs nu we na jaren toch nog een dochter hebben gekregen, blijft het verdriet telkens weer bovenkomen. In mijn kinderloze jaren was het bij verjaardagen nog ‘verplicht’ dat de vrouwen bij de vrouwen zaten en de mannen bij de mannen. Vreselijk! Ik heb het overleefd door een dwergpoedel te nemen. Ik kon me afsluiten door hem te vertroetelen. Bovendien waren de mensen altijd wel nieuwsgierig naar hem, zodat ik ook mijn verhaal kwijt kon.
Kina de Boer (67), Nieuwe Pekela
Praat liever met mannen
Mijn ervaring is: gewoon met de mannen meepraten! Die hebben het veel minder over hun kinderen en kleinkinderen dan vrouwen. En als iemand er wat van zegt, antwoordt u gewoon dat u liever en makkelijker over andere interessante onderwerpen praat!
Wil van Dongen (72), Ridderkerk
