Mijn verhaal: ‘Ik heb me nog nooit zo klein gevoeld als toen’

Al wist ik zelf ook wel dat ik de laatste jaren niet meer goed maat kon houden. Vroeger hield ik het, zeker thuis, bij één of twee glazen wijn. Maar toen mijn lunchroom dicht moest tijdens de coronapandemie, ging de fles elke dag al om drie uur ’s middags open.

Toen de wereld weer normaal werd, ontdekte ik hoe lastig het voor me was om deze gewoonte weer af te zweren. En waarom zou ik eigenlijk? Ik kende genoeg mensen die veel meer dronken dan ik. Bovendien leefde ik gezond en sportte ik drie keer per week. En ik werd er alleen maar gezelliger van. Dat vond ik zelf tenminste. Mijn vrouw siste me weleens toe dat ze zich schaamde, als ik in gezelschap dronk. Op zo’n moment stopte ik onmiddellijk en schoof ik daarna mak als een lammetje naast mevrouw de Bob de auto in. Nog voor we thuis waren, ging het dan weer prima. Niets aan de hand, toch? Ze moest niet zeuren en me mijn pleziertje gunnen.

Tot het na een etentje met collega’s compleet misging. Het werd laat en ik dronk meer dan ik gewend was. Ik was het overzicht kwijt, had mijn drankjes niet meer geteld, maar moest nog wel met de auto naar huis. Toen ik wegging, schoot wel even door mijn hoofd: kan ik niet beter een taxi bellen? Maar het was maar twaalf minuten rijden. Moet kunnen, besloot ik. En toen was daar die politiefuik. Echt, op slag voelde ik me weer nuchter. Maar mijn alcoholpromillage bleek veel te hoog. Een boete, hoopte ik nog. Maar toen ik mee moest naar het bureau, werd ik toch wel bang.

Het liep uit op een jaar rijontzegging. En een verplichte cursus over alcohol en verkeer. De schaamte, de spijt, de woede op mezelf: ik werd er volledig onder bedolven. Daarbij viel de kilheid van mijn vrouw, die me zonder woorden had opgehaald en nog dagenlang bleef zwijgen, in het niet. Een strafblad, ik, op mijn leeftijd! Mijn mooie zwarte auto, mijn grote trots, die ik niet meer mocht besturen. En vooral ook het besef: ik heb me als een kwajongen gedragen en anderen in groot gevaar gebracht. Ik heb me nog nooit zo klein gevoeld als toen ik het mijn zoon moest gaan vertellen. Die blik in zijn ogen wiste alle lust om ooit nog te drinken uit. Sinds de aanhouding heb ik geen druppel meer gedronken. Ik was het de mensen van wie ik hou – maar ook mezelf – verplicht. Een jaar lang met het openbaar vervoer reizen is een flinke les in nederigheid geweest. Binnenkort is dat gelukkig voorbij. Ik weet één ding honderd procent zeker: dit zal me nooit meer overkomen.”