Mijn verhaal: 'Je gunt het je kind toch dat het weet wie z’n vader is?'

Roel vertelt:

'Joke heette ze. Een mooie, blonde vrouw met kuiltjes in haar wangen. Ik was 22 toen ik haar ontmoette, in een dartcafé waar ik vaak met vrienden kwam. Op dergelijke avonden ging er flink wat bier doorheen. Zo ook op de avond dat ik Joke leerde kennen. Dat ze ouder was dan ik vond ik wel spannend. Serieuze intenties had ik niet.

Ook zij had geen verwachtingen, maakte ze duidelijk, en na een week of zes liet Joke niets meer horen. Ik denk dat ik me haar niet meer zou herinneren, als ik haar niet een maand of vijf later tegen het lijf was gelopen op een markt in Amsterdam. Ze had een ronde buik. Ze deinsde terug toen ze me zag en ik zag haar aarzelen. Toen zei ze, terwijl ze naar haar buik wees: ‘Van jou.’ 

Ik schrok zo dat ik niets anders deed dan stamelen. Iets wat zij opgevat zal hebben als ­afwijzing. En dat was op dat moment ook zo, denk ik. Ze onderbrak mijn gestotter door te zeggen dat ze niets van me wilde en draaide zich om. Zo verschrikkelijk vaak dacht ik de afgelopen jaren: waarom vroeg ik haar nummer niet? Haar achternaam, op z’n minst? Maar ik wist niet hoe snel ik me uit de voeten moest maken. Nog voor ik thuis was, besloot ik dit gesprek uit mijn geheugen te wissen. Ik zou er niemand over vertellen, er nooit meer aan denken. Dan was het niet gebeurd en kon ik verder met mijn leven. En wie zei dat ze de waarheid had gesproken? Ik studeerde af, verhuisde en trouwde. Over Joke had ik het nooit, ook niet toen mijn vrouw zwanger raakte. Maar toen ik mijn eerste kind in mijn armen hield, werd ik wel degelijk geplaagd door de gedachte: wie weet is dit helemaal niet mijn eerste. Ogenblikkelijk verbande ik die gedachte. Ik zou het toch nooit weten. 

Het bestaat toch niet, dat je het je kind niet gunt dat het weet wie z’n vader is?

Ik was simpelweg blij met mijn gezin, dat werd uit­gebreid met een tweede. Het was in de tijd dat vaderschapstesten nog niet bestonden. DNA, we wisten er niets van. Inmiddels is de wereld veranderd. Zijn er programma’s als Spoorloos en DNA Onbekend. Sinds mijn kinderen volwassen zijn en ik alleen ben komen te staan, laat de gedachte aan Joke me niet los. Ik ben gaan vermoeden dat zij indertijd bewust zwanger wilde worden; zíj was het die een condoom afhield en ook niets wilde weten van andere manieren om een zwangerschap te voorkomen.

Zou ze er spijt van hebben dat ze niets meer van mij weet dan mijn voornaam? Het bestaat toch niet, dat je het je kind niet gunt dat het weet wie z’n vader is? Twee jaar geleden heb ik mijn kinderen verteld over Joke. Het was erg emotioneel. Pas toen merkte ik hoe erg het me dwars zit. In overleg met mijn zoons heb ik me ingeschreven bij DNA-databanken. Mocht ik een kind hebben dat mij zoekt, dan ben ik vindbaar. Ik  hoop het, omdat ik dan eindelijk antwoorden krijg. Eén ding weet ik zeker: mijn deur staat wagenwijd open.”