Pleun (45): 'Vriendinnen verwachtten dat ik me schuldig zou voelen tegenover mijn partner, omdat ik achter zijn rug om een minnaar had. Maar van schuldgevoel had ik geen last, want voor mijn gevoel had ik slechts twee opties: liefde en aandacht zoeken bij een ander óf onze relatie verbreken. Bij de laatste mogelijkheid zou ik een zwaar depressieve man in de steek laten.'
'Al vijf jaar was Joost ziek. Als vanzelfsprekend trok ik al die tijd in mijn eentje de kar: ik werkte meer dan fulltime om de hypotheek van onze vrijstaande woning te kunnen betalen, zorgde voor onze zoon en voor hem. Als ik moe thuiskwam na een dag hard werken, trof ik Joost aan in een donkere kamer in bed. Het huis was een rommeltje en de koelkast leeg. Geïrriteerd trok ik mijn jas dan weer aan om boodschappen te doen, terwijl hij me hulpeloos aankeek en zei: ‘Ik ben zo moe.’
Ik gaf veel, maar kreeg niets terug. Nooit een onverwachte knuffel of een aardig woord. Geen enkele liefdevolle aanraking in bed. Natuurlijk kon ik dat ook niet van hem verwachten; ik zag hoe zwaar hij het had. Hoe hij vaak in zichzelf gekeerd voor zich uit staarde, dealend met zijn negatieve gevoelens. Maar met mij ging het ook steeds slechter. Ik schoot om het minste of geringste uit mijn slof en kreeg huilbuien. Dan bleef ik maar snikken, ik kon niet stoppen.
In die periode begon een vriendin via internet te daten. Ze was net gescheiden en ik zag haar opbloeien. Zou dat mij ook kunnen helpen?, dacht ik.
Drie weken later reed ik naar een café in Amsterdam waar ik een onbekende man zou ontmoeten. Ik herinner me hoe mijn hart tekeerging. Maar toen we tegenover elkaar aan een tafeltje zaten, ontspande ik. Toen ik twee uur later het gaspedaal indrukte en wegreed, voelde ik me licht en blij. In de vijf maanden die volgden zagen we elkaar regelmatig in hotels, waar hij teder de liefde met me bedreef.
Mijn vriendinnen roddelden er met elkaar over. Sommigen verbraken de vriendschap. Zelf ben ik opgegroeid in een onconventioneel gezin. Mijn vader had minnaressen en mijn moeder heeft me vrij opgevoed. Ik vind het dus niet zo choquerend. Bovendien ben ik ervan overtuigd dat dit mijn relatie heeft gered. Want dat ik van een bozige, gefrustreerde vrouw veranderde in een stralende, ontging ook Joost niet.
Nooit heeft hij gevraagd of ik een ander had. Ik denk dat hij bang was voor het antwoord. Maar in die periode ging hij plots resoluut aan zichzelf werken. Hij volgde sessies bij een goede psycholoog, nam medicatie en leek gedrevener dan ooit om beter te worden. En na een poosje maakte hij, net als vroeger, weer grapjes waar we samen hard om lachten. Langzaam herstelde hij en kwamen wij weer nader tot elkaar.
Het is nu een half jaar geleden dat ik mijn minnaar voor het laatst zag. Lang geleden besloot ik bewust om met mijn partner oud te willen worden. Daarom ben ik blij dat ik voor deze noodoplossing koos.”
- Plus Magazine
