Mijn verhaal: Sinds die brief is er geen enkel contact meer met mijn zoon

Josephine vertelt haar verhaal.

Leon was 20 jaar toen hij verliefd werd op Laura. Hij en ik hadden destijds een hechte band en hij vertelde uitvoerig over haar. Toen hij haar voor het eerst zou meebrengen, was ik erg enthousiast. Maar ik merkte meteen dat Laura mijn enthousiasme niet deelde. Ze hield afstand, ging gezelligheid en gesprekjes zoveel mogelijk uit de weg. Zo jammer. Met mijn andere schoondochter heb ik juist heel leuk contact. Toch had ik hoop dat de band nog zou groeien.

De jaren erna bleef ik hartelijk. Ik stuurde vaak ­cadeautjes. Bood hulp aan wanneer dat nodig was. Ik slikte het wanneer Laura bij een bezoek amper iets zei en zelfs op mijn eigen verjaardagsfeest een uur te laat kwam en me zoveel mogelijk negeerde. Dat vond ik pijnlijk, maar ik deed toch mijn best om de lieve vrede te bewaren. Want Leon was gelukkig met haar, zo zei hij, en daar ging het tenslotte om. Toch zag ik hem van een leuke, spontane jongen veranderen in een ­geïsoleerde man zonder vrienden. Die zich, als Laura ­erbij was, steeds afstandelijker tegen mij ging gedragen. Was zij er niet, dan knuffelde hij me en was alles als vanouds. Raar toch? Wat me steun gaf, was dat Laura’s ouders me een keer hadden verteld dat hun dochter altijd al moeilijk was geweest. En Laura’s broer zei eens tegen me dat hij niet begreep hoe Leon het met haar volhield.

Vijf jaar geleden kreeg ik plotseling een kerstpakket van haar. Ik was erg blij: kwam alles dan misschien toch nog goed? Maar met oud en nieuw hoorde ik niets van ze. Na een week stuurde ik zelf een nieuwjaarsappje, met de vraag of ze misschien druk waren geweest. ‘Was het weer niet goed?’ reageerde mijn zoon fel. Met hem heb ik dit kort erna fijn uitgepraat. Maar bij dat gesprek gaf hij me een brief van Laura. Ze wilde me niet meer zien. Misschien had ik me moeten verbijten. Maar ik was zo ontdaan dat ik me niet kon inhouden. Ook ik heb haar geschreven en flink mijn hart gelucht.

Sinds dat moment is er geen enkel contact meer ­geweest. Niet met haar en niet met Leon. Dat laatste is afschuwelijk. Gelukkig heb ik mijn andere zoon en schoondochter, en onderneem ik veel leuke dingen. Maar eigenlijk is dat vooral een vlucht van mijn verdriet. Want ik mis Leon enorm. En ik blijf hopen dat het weer goed komt. Een moeder die haar kind niet meer ziet, dat is niet hoe het zou moeten zijn.”