Mijn Verhaal
Een gebeurtenis uit mijn jeugd heeft mijn leven getekend. Zelfs nu mijn moeder al tien jaar dood is, zit het mij nog steeds dwars. Sommige dingen laten voor altijd een litteken achter. Ik vind het onbegrijpelijk dat mijn moeder mijn leven lang nooit een handreiking heeft gedaan, nooit spijt heeft getoond. Wat ben je dan voor moeder?
U leest een gratis artikel uit Plus Magazine.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
Als jongetje had ik een fysieke beperking waardoor ik vaak naar het ziekenhuis moest. Mijn moeder, die erg dominant was, ging dan met me mee. Op mijn negende kreeg ze tijdens een controleafspraak ruzie met een arts. Woedend stapte ze daarna met mij in de taxi. Ook de taxichauffeur moest het ontgelden. Toen we thuiskwamen trok ze mij – ik kon niet zelfstandig lopen – ruw over haar schouder uit de auto. Dat deed heel veel zeer. Vier dagen heb ik met vreselijke pijn in bed gelegen, toen pas werd de huisarts gebeld. Ik moest beloven dat ik zou zwijgen over wat er was gebeurd.
Tot grote verbazing van de arts bleek ik ‘zomaar’ een gebroken knie te hebben. Ik moest in het gips. Wat er was gebeurd, heeft niemand ooit geweten. Want mijn moeder bleef me bedreigen dat ik mijn mond moest houden. Vaak ging dat gepaard met andere manipulaties en scheldpartijen. Zij zou altijd de waarheid blijven ontkennen, verzekerde ze me. En dan zou iedereen denken dat ík loog. En dan zou ik wel merken wat de gevolgen waren. Het was een onderwerp dat altijd weer terugkwam. Zelfs twee dagen voor mijn huwelijk intimideerde ze me er nog mee.
Er kwam zoveel spanning op onze relatie te staan dat ik afstand van haar nam. Wel zag ik mijn vader nog. Begin jaren negentig ben ik in therapie gegaan. Ik liep met een aantal dingen vast en ook de situatie met mijn moeder knaagde aan me. Na veel zinvolle gesprekken stelde mijn therapeut voor om mijn moeder uit te nodigen bij het eindgesprek, zodat we in zijn bijzijn wat dingen konden uitspreken. Hij belde haar en ze stemde toe. Maar ze kwam gewoon niet opdagen. Kennelijk had ze zich bedacht. Dit was de druppel voor mij. Mijn therapeut zei dat ik beter weg kon blijven bij deze vrouw.
Dat heb ik gedaan. Een aantal jaren was dat een enorme opluchting. Toch heb ik daarna pogingen gedaan om weer iets van contact te krijgen. Al was het alleen maar zodat we elkaar weer konden zien met mijn broers en zus erbij. Helaas heeft ze dat altijd afgewezen. Dan kwam er weer een kerstkaart met een cynische tekst, die duidelijk maakte hoe ze over me dacht. Dat voelde zo vernederend. Uiteindelijk heb ik het erbij gelaten.
Ze leeft nu al tien jaar niet meer. Toen ze overleed, kreeg ik geen rouwkaart. Ik was niet welkom op haar uitvaart. Ze bleek me ook onterfd te hebben. Uitpraten zal nooit meer kunnen. Antwoorden krijg ik niet meer. Ook niet van andere gezinsleden, die mij eveneens negeren. Ik moet het hiermee doen, het is niet anders. En het is al zo lang geleden. Maar toch: de pijn erover zal altijd blijven.”
Reactie toevoegen