De zoon van Appie Booi overleed na een sprong van een brug. “Voor bijna alles is er een handboek om erbovenop te komen, maar niet voor het verliezen van je kind.”
Appie Booi (58) is gescheiden en heeft twee zoons. Haar oudste zoon, Eltjo, is op zijn 19de na een duik van de Stichtse Brug bij Huizen in 2019 dodelijk verongelukt.
Hella van der Wijst (56) is presentator en schrijfster van het boek 'Troost – als je iemand mist' en 'De kracht van samen'. Ze houdt van wandelen en een goed gesprek.
We treffen elkaar op een van de eerste mooie lentedagen aan het water waar Eltjo Booi zo van hield, maar wat hem op zijn 19de noodlottig is geworden. Veel verdriet heeft Appie Booi daarna weggewandeld in deze regio. “Ik ben ervan overtuigd dat wandelen helend is,” zegt ze. Haar naam past bij de stoere vrouw die Appie is. “Ik ben vernoemd naar mijn tante Albertje. Mooi hè?”
Al van kinds af aan was haar zoon Eltjo dol op water. Als iemand hem vroeg wat hij later wilde worden, was steevast zijn antwoord: duiker. Op zijn achtste kreeg hij zijn eerste duikles en was hij niet meer weg te slaan bij de duikschool. Hij haalde alle zwem- en duikdiploma’s, ging waterpoloën en schoonspringen. Op de Sportacademie droomde hij van een leven waarin hij zou skiën in de winter en duiken in de zomer.
Nadat hij tijdens een sportkamp in de Ardennen tijdens het abseilen een instructeur dodelijk ten val had zien komen, ging hij intenser leven. “Hij kwam terug van de uitvaart en zei: ‘Het leven kan zo voorbij zijn; je kan maar beter léven!’ Nog meer zocht hij het avontuur.” Hij verdeed geen tijd meer aan computerspelletjes en zijn vrienden werden nog belangrijker. Studie, feesten én de grenzen opzoeken. Hoe spannender hoe beter. Maar volgens Appie altijd binnen de grenzen. Zo sprong Eltjo als freerunner van het ene gebouw naar het andere. En sprong hij zo’n beetje van alle bruggen in de regio het water in. Van zijn stunts maakten zijn vrienden filmpjes voor social media. Eltjo leek weinig angst te kennen.
Ondertussen wandelen wij langs de rand van het Gooimeer door een mooi groen bos. Kort voor zijn laatste sprong was het leven voor Eltjo fijn, vertelt Appie. Als gezin waren ze net weer in balans nadat Appie en haar man waren gescheiden. Eltjo was op vakantie geweest met vrienden. Hij zou die dag met vrienden van Huizen naar Almere fietsen. Appie heeft daar een tuinhuisje en was er al met haar andere zoon, Robin. Ze had al een paar keer geappt met de vraag waar Eltjo bleef. Telkens was het antwoord: ‘We zijn onderweg.’ Tot ineens de vader van een van Eltjo’s vrienden voor het tuinhuisje stond. “Hij stak zijn handen naar mij uit en zei: ‘Eltjo is van de brug gesprongen en ze kunnen hem niet meer vinden.’” Appie kon het niet bevatten en zakte door haar knieën. “‘Ik moet erheen!’ riep ik.” Aangekomen bij de Stichtse Brug, onderdeel van snelweg A27, waren duikers naar het lichaam van haar zoon aan het zoeken. Dat beeld vergeet Appie nooit meer, net als het geluid van helikopters die aan het zoeken waren. “Daar kan ik nog altijd niet tegen.”
De stiltes op onze wandeling doen Appie goed. Het verdriet is soms nog te dichtbij om volledig te kunnen interpreteren. We horen, maar zien ook veel vogels omdat de takken nog kaal zijn. Vanaf de Eukelerberg kijken we naar de bewuste brug over het Gooimeer.
Appie wist dat voor Eltjo geen brug te hoog was en dat hij al jaren de wens had om van de Stichtse Brug te springen. Iedereen raadde hem dat af, ook zijn vrienden. Toch is hij vier minuten na het laatste appje van zijn moeder op die bewuste dag in augustus 2019 gesprongen. Hij werd gefilmd door een vriend op de brug en een vriend onderaan de brug. Eltjo maakte een salto maar is, waarschijnlijk door de harde wind, uit balans geraakt. Hij is plat op het water geland en bewusteloos geraakt. Appie vindt het vreselijk voor Eltjo’s vrienden, die alles hebben gezien. Even dachten zij dat hij een grapje maakte toen hij roerloos in het water bleef drijven. Een vriend die beneden stond, is meteen het water ingedoken maar kon hem al niet meer vinden. Appie: “Nog even had ik de hoop dat hij misschien zijn rug had gebroken en dat we hem aan de oever zouden treffen.” Door de stroming werd hij pas voorbij de brug gevonden. Eltjo was net negentien jaar. Zijn vrienden waren, net als Appie, in shock. Eentje zei alleen maar: “Sorry, sorry.” Een ander kon lang niet huilen. “Ook ik kon de eerste vijf weken niet huilen, al wilde ik nog zo graag.”
Voortvarend begon Appie aan haar rouwproces. “Drie dagen na de crematie zat ik al bij huisarts en zei: ‘Help!’ Ik wilde niet alleen maar op de bank zitten onder een dekentje, ik had hulp nodig.”
Maar na de eerste gesprekken had ze al snel het gevoel dat het een herhaling van zetten werd. “Voor bijna alles is er een handboek, maar niet voor dit grote verdriet,” zegt ze. Al zoekend raakte ze langzaam de weg kwijt. Ze wist niet meer wie ze zelf was zonder haar zoon Eltjo. Het enige waar ze nog energie voor had, was zorgen voor haar andere zoon. Haar werk als coördinator op een groep voor verstandelijk gehandicapten ging ook niet meer. “Ik, die altijd voor een ander zorgde, kon niet voor mezelf zorgen.” Het enige waar ze baat bij bleek te hebben, was creatieve therapie. Iets doen met de handen als remedie tegen haar te volle hoofd. Maar toen vorig jaar de coronacrisis uitbrak, kon dat niet meer en raakte Appie in een dubbel isolement. Volgens hulpverleners moest ze niet onderschatten wat de coronacrisis zou doen met haar rouwproces. Maar wat kon ze daaraan doen?
Twee dingen hielpen Appie uit het dal. Ze dacht terug aan een eerder groot moment in haar leven. Toen ze een brief had gekregen dat ze boventallig zou worden op haar werk. “Ik ben toen het gevecht aangegaan. Daardoor heb ik ontdekt dat ik niet zomaar opgeef.” En ze deed wat haar vijftienjarige zoon Robin bleef herhalen: “Koop een hond.” Zo kwam Boomer in het gebroken gezin. Appie had geen betere beslissing kunnen nemen, vindt ze. Robin knuffelt de hond vooral, Appie laat hem meestal uit. Het wandelen met Boomer heeft haar, naast een ritme, veel ander goeds gegeven. Niet alleen haar zoon maar nóg iemand had haar voortaan nodig. “Via Boomer kwam ik in de coronatijd toch in gesprek met mensen en kon ik mijn verhaal kwijt. Door het buiten zijn, ging ik weer voelen en kwam ik ook weer dichter bij mijn eigen gevoel.”
Steeds beter lukt het Appie om ook open te staan voor anderen die Eltjo missen. Zo is ze een keer samen met Robin en de vrienden van Eltjo naar de Stichtse Brug gegaan. Haar ex-man heeft met hen gezorgd voor een herinneringsplaquette. De vrienden drinken op die plek af en toe nog een biertje op haar zoon. “Dat was bijzonder en ik ben blij dat ik het heb gedaan. Sindsdien is dit voor mij de plek waar hij voor het laatst leefde en gelukkig was. Hij wilde niets liever dan springen en zwemmen. Dat was zijn leven, maar het is hem ook noodlottig geworden. De cirkel was rond.”
Rondje Gooimeer
Het rondje Gooimeer is een mooie afwisselende wandeling langs water, door bos en (via een gedeelte van het Waterliniepad) naar de historische vestingstad Naarden. Daar vind je onder andere de Sint-Vituskerk, bekend van de jaarlijkse uitvoering van de Matteüspassie. Op het gedeelte tussen de Zuidwal en de Gooise Zomerkade in Huizen passeer je diverse moderne kunstwerken en een rijksmonument: de voormalige visrokerij aan de Havenstraat 81. Dit is tevens het startpunt met parkeerplaatsen en horeca.
Startpunt: Havenstraat 81 in Huizen.
Vervoer: NS-station Naarden-Bussum. Daarna bus 101 naar Huizen, halte Energieweg.
Lengte: totaal 40 kilometer (etappes zijn mogelijk).
Horeca: diverse horeca in Huizen en Naarden-Vesting.
Rolstoelgeschikt: gedeeltelijk.
Nog meer mooie plekjes in Noord-Holland >> https://www.plusonline.nl/lekker-weg-in-eigen-land/het-geheim-van-noord-holland
Dit artikel verscheen eerder in Plus Magazine maart 2021
