Dr. Bram Bakker: 'Vertrouwen op mijn dochter'

Dochterlief is bezig met haar eind­examen van het vwo en oriënteert zich ondertussen op studies die ze zou kunnen gaan doen als ze ­geslaagd is. Het gedoe rond het examen lijkt niet wezenlijk veranderd ten opzichte van mijn middel-bare schooltijd. Maar die studiekeuze…

Het begint er al mee dat ze open dagen bezoekt van studies waar ik nog nooit van heb gehoord. Dat is op zichzelf geen probleem, maar als ­bezorgde vader (dat bezorgde zit in mij, zij geeft er weinig aanleiding toe) vraag ik me steeds af wat je met zo’n studie met een exotische naam kunt wórden.

Als ik het haar vraag, weet zij het meestal ook niet precies, maar dat deert haar (gelukkig) niet. Ze doet haar verkenningen grondig en weegt ook zorgvuldig af of de plaats van een bepaalde studie bij haar past. Het houdt haar alleen nog niet erg ­bezig welk beroep ze later gaat ­uitoefenen.

In mijn jonge jaren was iedere studie gekoppeld aan een beroep. Althans, zo herinner ik het me. En met de opleiding geneeskunde is dat natuurlijk nog steeds zo. Wij kozen een studie met een ­beroep voor ogen, en dat lijkt nu fundamenteel anders.

Het heeft me jaren gekost om tot me door te laten dringen dat ik ­psychiater ben geworden om mijn eigen gekkigheid beter te ­doorgronden. Wat dat betreft had ik ook klinische psychologie ­kunnen gaan ­studeren, de ­wetenschap die zich ­bezighoudt met de ­behandeling van mensen met ­ernstige ­psychische problemen. De Academie voor ­Lichamelijke Opvoeding leek me als ­opleiding het leukst, ­omdat ik zo dol was – en ben – op sporten. Toch werd dat het niet, omdat ik ­gevoelig was voor het argument van mijn moeder dat een lange loopbaan als gym­leraar niet bij me zou passen.

Ik geloof dat veel mensen die rechten gingen studeren als kind te maken hebben ­gehad met onrechtvaardigheid. En dat angst voor ­armoede een verborgen motief kan zijn om ­bedrijfskunde of economie te gaan studeren.

Veel jonge mensen hebben nu geen ­duidelijk ­beroep voor ogen bij hun studiekeuze. En daar een uitgesproken mening over hebben, zegt vooral iets over mij. Juist bij onze jeugd hebben wij als ­ouderen als ­belangrijkste opdracht om ze vertrouwen te geven. Zelfs als mijn dochter een studie zou kiezen waar ik niets van begrijp. De ­tijden zijn veranderd, er zijn ­talloze nieuwe beroepen, en die ontwikkeling gaat nog wel even door.

Mijn uitdaging is daar maar aan te wennen, zonder al te veel oordeel. Mijn dochter vindt haar weg wel.