Koos Postema: 'Mr. Cato'

Kleindochter Cato deed niet mee aan de afwas. Zij zat vlak naast mij en keek gespannen naar het grote beeldscherm midden op de tafel. We ­hadden een beeldverbinding met Amsterdam, dankzij mijn kleinzoons. Zonder mijn hulp, want ondanks mijn lange medialoopbaan heb ik nul verstand van ­techniek.

Op het scherm verscheen een nette man. Cato ­legde mij uit dat hij een van de hoogleraren was aan de faculteit Rechten. Hij ging diploma’s ­uitreiken vanuit een universiteitsgebouw. Dat moest van ­corona. Cato zou eigenlijk met de andere geslaagden voor de meestertitel in de universiteit ontvangen worden. En haar vader en ik zouden daarbij mogen zijn. Ging dus niet door. De universiteit besloot de studenten dan maar persoonlijk te ontvangen, dus zonder gasten zoals ik, een opa. Ging ook niet door. Alleen dat virus ging het najaar wel door, en wie weet ook nog na Nieuwjaar.

Dus kwam er een beeldverbinding en stond er voor het eerst in mijn persoonlijke geschiedenis een professor op mijn tafel. Dat wil zeggen: zijn foto. Hij sprak de geslaagden één voor één sympathiek toe. Hij zag ze ook. Nooit aan mij vragen hoe het kan.

Cato kreeg een mooie speech. Hij beschreef haar juridische bezigheden, maar deze kanten van het recht kent een doorsnee opa zoals ik niet. Intussen had Cato zo’n academisch hoofddeksel opgezet. “Dat zou bij de uitreiking in Amsterdam ook gebeurd zijn”, zei ze lachend. De professor zei ten slotte dat wij er gezellig bij ­zaten en toen was het voorbij: Cato had haar meestertitel.

Ze heeft óók werk, waar juridische (wereld)­zaken in het Engels worden behandeld. Al onze kleinkinderen hebben trouwens werk en dat wordt in deze tijd ‘bijzonder’ genoemd. Zo werkt Cato’s zus bij een maandblad nadat zij afstudeerde in Media en Cultuur. Ook mooi. Dan zijn er drie kleinzoons. Eentje studeert bedrijfskunde, uiteraard in Rotterdam. De twee anderen doen nuttig en aangenaam werk.

Vijf kleinkinderen. En ze kunnen allemaal ­koken. En vaak voor mij.

Als ik ze naar hun goed onderhouden ­autootjes breng, vraag ik Cato nog een keer de ­academische muts op te zetten, en dan vraag ik haar onderdanig: “Mr. Cato, mag ik gewoon je en jij tegen je blijven zeggen, en ook Catootje?”

Het antwoord komt uit de auto van de jongens: “Uitspraak in deze zaak over veertien ­dagen!” Dan zijn ze weg. ­Gelukkig niet lang.