Week tegen Eenzaamheid
Ik ben opgegroeid in een klein dorp waar iedereen elkaar groette. Die gewoonte heb ik meegenomen naar het buurtje in de middelgrote stad waar ik nu woon. Ik ken niet alle buren, maar groeten doe ik wel. Altijd. Goedemorgen, goedemiddag en hallo of hai. Dat ik daarmee mezelf een goed gevoel geef en eenzaamheid buiten de deur houd, daar heb ik nooit over nagedacht.
Meestal krijg ik een hartelijke groet terug. Bij de buren die in hun voortuin zitten, komt er een kletspraatje bij. Dat het eindelijk even droog is, dat er hard gereden wordt in de straat en oh oh oh wat groeit het gras weer snel. Nergens over, eigenlijk. Het is een praatje pot. Maar wat blijkt? Door zoiets simpels als groeten en een kletspraatje over en weer, zit ik beter in mijn vel. Die kleine momenten hebben wel degelijk effect, aldus kennisinstituut Movisie in het kader van de Week tegen Eenzaamheid.
Wat leveren groeten, oogcontact maken en korte gesprekken met onbekenden mij op? ‘Het helpt allemaal om een gevoel te creëren van erbij horen, ergens thuis zijn en zelfs je gelukkig voelen’, blijkt uit diverse internationale onderzoeken. Dat geldt zowel voor mij als voor de ‘ontvanger’ van mijn groet of aandacht. Ik erken als het ware die ander als mens. Iemand even helpen valt hier ook onder.
Mij kost dit allemaal geen moeite, ik geef het eerlijk toe. Maar waarom is dit voor sommige mensen toch best lastig? ‘Omdat ze denken dat de ander geen zin heeft in dit soort contact. Vanwege de angst voor afwijzing of een ongemakkelijke situatie, besluiten ze er maar vanaf te zien’, aldus Movisie. Heel jammer, want uit een onderzoek van Engelse en Amerikaanse wetenschappers blijkt juist dat die angst meestal onterecht is. Het is echt onnodig om zo te aarzelen over het aanknopen van een gesprekje of het maken van contact. ‘En nu we weten dat het ons bovendien gelukkiger maakt, is er geen enkele reden meer, om niet te groeten, gedag te zeggen, een praatje te maken’, aldus Movisie in het kader van de Week tegen Eenzaamheid.
Maar er zijn wel grenzen, natuurlijk. Eén buurman wandelt dagelijks met zijn labrador door de straat en groet nooit terug. Met hem groeten ben ik gestopt, maar wel pas nadat ik heb gezegd dat ik hem bijzonder onaardig vind. Vanaf dat moment, zo’n drie jaar geleden, negeer ik hem. Want dat kan ik namelijk óók.
Lenny Langerveld is al vele jaren redacteur bij Plus Magazine. Zij is hoofd van de rubriek Mens & Samenleving en schrijft regelmatig over zaken die haar opvallen in de media en het nieuws.
Reactie toevoegen