Laten we het over muziek hebben. In de eerste jaren van mijn leven was er amper muziek. Mijn ouders hadden nooit de radio aan. Mijn grootouders wél, maar alleen voor de opsomming van de waterstanden.
Betoverende reeksen uit een ander sterrenstelsel: Lobith 368 min 7. Belfeld 1094 plus 3. Daarna ging de radio uit, tot het nieuws begon. Mijn ouders hadden één lp – James Last op klompen – en hielden van liedjes waarin gejodeld werd. Dat er méér muziek bestond, ontdekte ik toen de meester op de lagere school nummers uit de musical West Side Story draaide. I like to be in America, everything free in America. Pure, fonkelende levenslust. Ik spatte bijna uit elkaar. Dit bestond? En waar dan?
Op de middelbare school hoorde ik bij de blueskikkers. Muziek was blijkbaar belangrijk en ik moest hard werken om erbij te horen. Deep Purple was verplichte kost. Krijsende gitaren, een elektrische piano die aan gruzelementen werd gespeeld, een drummer in obsessieve razernij. Ik doorstond het braaf, maar veel liever draaide ik mijn lp met de nogal nietszeggende naam Alle dertien goed. Maar ja, daar kon ik op school niet mee aankomen. Net zo min als ik met ABBA, Donny Osmond of Neil Diamond goede sier kon maken. Ik was al vér in de 30, toen ik aan mijn beste vriendin opbiechtte dat ik ABBA echt héél goed vond. Dat vond zij ook.
Lenny Langerveld is al vele jaren redacteur bij Plus Magazine. Zij is hoofd van de rubriek Mens & Samenleving en schrijft regelmatig over zaken die haar opvallen in de media en het nieuws.
Reactie toevoegen
Reacties
Zo herkenbaar Lenny, alle dertien goed, toen geweldig, nu toch wel een beetje tenenkrommend :-)
Jammer dat er tegenwoordig, naast de muziek, te weinig wordt verteld over de uitvoerenden van de muziek! Op de lokale zender Omroep Best
presenteren wij het programma Muziekpalet, '' feel good muziek'' met weetjes en vooral veel noten in allerlei soorten en maten!
(met een knipoog naar vroeger voor Willem O'Duys)
Ik ben uit 1954 en heb de distributie radio nog meegemaakt. Mijn moeder was dol op muziek en de radio stond de hele dag aan. Meezingen deed ze ook, al was door een struma operatie haar stemband aangetast. Dat mocht de pret niet drukken. Ik herinner me het liedje Peter gezongen door een meisjeskoor, héél vrolijke muziek!
Dit is voor mij zó herkenbaar. Toen ik rond mijn veertigste jaar een opleiding tot drogist volgde, werd er in de klas onderling (volwassenen) eens gesproken over muziek. In die tijd was Hilversum 3 populair. Niet mijn muziek. Dat zei ik dus ook, enigszins beschroomd. Opmerking: "Ben jij zo tuttig!" Mijn antwoord was: "Ja, zo tuttig ben ik". Einde discussie.