Deze maand word ik 65. Ooit schreef ik in deze column dat ik 50 was geworden. Enigszins in paniek. Ik kreeg toen veel sussende mails van u, Pluslezers. “Meisje meisje, ik ben 85 en geloof me, dit zijn je mooiste jaren. Geniet ervan.” U had gelijk.
50 stelde niets voor, een peulenschilletje was het. Als twintiger rekende ik met vriendinnen, proestend van het lachen, voor de gein uit wanneer we met pensioen zouden gaan: 24 mei 2024. Een mooie datum, met veel tweeën en vieren. In de jaren 80 van de vorige eeuw was 2024 zó ver weg. Líchtjaren. Maar jaren zijn als bamboe, ze groeien vanzelf door.
Zonder noemenswaardige routebeschrijving ben ik, volledig op de tast, toch plotsklaps bij deze memorabele waterscheiding in een mensenleven aanbeland. En… er gebeurt hélemaal niets. Geen vuurwerk, geen paukenslagen. Als ik een tweedehands auto was, zou de monteur verklaren dat het karretje nog best een jaar of twee de weg op kan.
Als ik een fladderend zomerjurkje zou zijn, zou je met spijt constateren dat ik niet meer in de mode ben, maar dat weggooien zonde van het geld is.
De AOW-leeftijd is inmiddels ook aangepast: iemand van 65 kan bést nog even doorwerken. Weggooien is zonde van het geld. Dus daar ga ik, hup ertegenaan. Het karretje tuft verder, heel bezadigd met 30 kilometer per uur, richting de 67.
Lenny Langerveld is al vele jaren redacteur bij Plus Magazine. Zij is hoofd van de rubriek Mens & Samenleving en schrijft regelmatig over zaken die haar opvallen in de media en het nieuws.
Reactie toevoegen