Meester Frank Visser: 'Afzien van alimentatie'

Uit-en-te-na bespraken ze daarom de financiële consequenties van hun voorgenomen huwelijk. Daarbij hoorde ook een regeling voor als het ­onverhoopt mis zou gaan. Dat was, gelet op het aantal echtscheidingen in ons land, geen irreële gedachte. Je hoopt van niet, maar als het dan toch gebeurt, is het wel zo prettig dat het zakelijk geregeld is. Dat je niet ­verzeild raakt in een vechtscheiding over de centjes. Ons jonge stel vervoegde zich daarom ruim voor de geplande huwelijksdatum bij een notaris voor het opmaken van huwelijkse voorwaarden.

Daarin werd gekozen voor een uitsluiting van elke huwelijks­gemeenschap. Of, in gewoon Nederlands: ieder hield wat hij had en mocht houden wat hij nog zou verkrijgen. Alleen de kosten van de huishouding en die van de mogelijke kinderen zouden ze ­ieder voor de helft betalen. En het huis, dat was van hen samen. Alles geregeld dus? Nou nee, want na een echtscheiding moet er meestal ook partner­alimentatie worden betaald. Hoe moest dat dan?

Belachelijk idee, vonden ze beiden. “Alsof ik dan op zijn zak zou willen teren”, riep Caroline verontwaardigd. Dus werd vastgelegd dat na echtscheiding geen alimentatie verschuldigd zou zijn. Een jaar of vijf later waren de liefde en het huwelijk over. Met de huwelijkse voorwaarden in de hand konden de ­financiën snel geregeld worden. Toch? Niet echt, want Caroline was inmiddels een stuk minder gaan verdienen. Haar advocaat vroeg daarom bij de rechtbank tóch om alimentatie. En dat lukte.

Haar gegeven woord bleek niets waard, want de wet verbiedt het om vóór het huwelijk afstand te doen van mogelijke partneralimentatie. Tot en met de Hoge Raad der Nederlanden bleef die beslissing in stand. Dat lijkt raar en dat is het ook. Want wat bijvoorbeeld wel mag, is voor het trouwen afspreken dat de man na een echtscheiding al het spaargeld krijgt en de vrouw met lege handen moet vertrekken. Of dat de vrouw niets krijgt van het opgebouwde pensioen. Wettelijk gezien kan dat allemaal probleemloos door de beugel. Maar afspraken over alimentatie blijven een taboe.

Dat taboe past echt niet meer in het huidige tijds­bestek, waarin mensen zoveel mogelijk autonomie willen behouden over hun eigen leven, los van ­onnodige overheidsbemoeienis. Waarom mag je als beoogde huwelijkspartners niet zelf vooraf beslissen hoe je financieel uit elkaar gaat als het huwelijk geen stand houdt?

Hoe dan ook: Caroline bleek dus toch recht te hebben op partner­alimentatie. Hoewel… Ook met Peter ging het na de scheiding niet zo goed. Hij verloor zijn baan en raakte in de schulden. Dat betekende dat hij helemaal geen alimentatie meer kón ­betalen. Caroline kreeg dus strikt ­juridisch gezien wel haar gelijk, maar geld kreeg ze niet.