Meester Frank Visser: 'De gesloopte steiger'

Nadat de steiger door de rederij was gerenoveerd, werd deze met een degelijk hek voor het publiek afgesloten. Niemand maakte daar een probleem van. Dat veranderde toen de gemeente het Westelijk Havenfront op de schop nam, de steiger liet slopen en vervangen door een nieuwe steiger. Volgens de gemeente was de steiger immers gemeente-eigendom. “Klopt niets van”, liet de rederij weten. “Die steiger is van ons!” Beide partijen wilden de zaak toen niet op de spits drijven. Afgesproken werd daarom de kwestie te ‘parkeren’ tot na de voltooiing van de werkzaamheden. Later zouden ze uitzoeken van wie de gesloopte steiger was. Mocht blijken dat de rederij eigenaar was van de gesloopte steiger, dan zou ze de nieuwe steiger daarvoor in de plaats krijgen. Zo niet, dan had ze het nakijken.Wie was nu eigenaar van die gesloopte steiger?

Het waterperceel, waarboven de steiger was gebouwd, was eigendom van de gemeente. En daartoe behoorde normaal gesproken alles wat daarop was gebouwd, dus ook de steiger. Tenzij daarvoor bij de notaris een zogenaamd opstalrecht was beschreven. Was dat hier het geval? Nou, nee, er was niets beschreven. Dus geen opstalrecht? “Ho, ho!” riep de advocaat van de rederij. Een opstalrecht kan buiten de nota-ris om toch ook door verjaring worden verkregen? Inderdaad, dat was zeker mogelijk, maar alleen als aan strenge eisen werd voldaan. Wilde het beroep op verjaring slagen, dan had de rederij meer dan twintig jaar lang – op duidelijke wijze – aan de buitenwereld moeten laten blijken dat zij die steiger als haar eigendom beschouwde.

Totdat de rederij dat toegangshek in 1992 plaatste, kon daarvan natuurlijk geen sprake zijn. Iedereen kon die steiger immers toen nog gebruiken. Maar daarna was daarvoor toch wel veel te zeggen. Ik bedoel, de rederij had die steiger niet alleen gerenoveerd, maar ook nog eens afgesloten met een hek. Niemand kon er nog op. Wat had de rederij nog méér kunnen doen!?De rechtbank was daarvan echter niet onder de indruk. Volgens de rechtbank behoefde de gemeente Amsterdam het plaatsen van dat hek niet op te vatten als een daad waarmee het eigendom van de steiger werd geclaimd. Dat hek diende volgens de rechtbank immers alleen ‘ter bescherming van de aan de steiger afgemeerde vaartuigen’. Ja, zo weet ik er nog wel een paar. Hekken dienen inderdaad ter bescherming, zeker als ze degelijk zijn.

Maar zulke hekken worden in de regel nu eenmaal alleen door rechthebbenden geplaatst. Althans, door lieden die beweren rechthebbende te zijn. En dat was in dit geval niet stiekem gedaan, in een of ander achterafstraatje. Nee, het gebeurde op een van de drukste plekken in de stad. De gemeente Amsterdam stond er met haar neus bovenop! Waarom deed ze daar niets aan? Nou, omdat ze toen kennelijk nog wel dacht dat de rederij eigenaar was. Het beroep op verjaring werd naar mijn mening ten onrechte afgewezen.

Helaas zien we dit steeds ­vaker. Kennelijk wil de rechter de rol van verjaring terugdringen. Daar is op zichzelf wel iets voor te zeggen.

Maar het is aan de wetgever om de wet te veranderen. Niet aan de rechter.