Meester Frank Visser: Dat aan een verbroken relatie soms een prijskaartje hangt, weet iedereen. Dat ondervond ook een jongeman uit het noorden van het land. Hij werd verliefd op een aantrekkelijke jongedame en trok bij haar in. Zij zouden elk de helft van de kosten van de huishouding betalen, zoals de huur, de auto en de boodschappen. Maar een samenlevingscontract werd niet opgesteld...
Liefde draait nu eenmaal om vertrouwen. Hij stond daarom elke maand trouw zijn hele salaris aan haar af, voor de gezamenlijke huishoudpot. Wel verstrekte zij hem ruimhartig €75 per week aan zakgeld. Financieel begon het al erg te lijken op een traditioneel huwelijk! Maar het resterende huishoudbudget bleek kennelijk onvoldoende voor hun uitgavenpatroon.
Toch haalde zij hem over om met haar mee op vakantie te gaan naar Curaçao. Allemaal door haar betaald. En daar was ook nog de rekening van de kroeg die hij meermalen in de week bezocht. Die rekening betaalde ze op zijn verzoek ook geregeld. Ten slotte bleek zij evenmin te beroerd om de knip te trekken toen hij een nieuwe bril nodig had. Dat alles was geen probleem voor ons jonge stel – totdat de relatie op de klippen liep. Of zij die breuk niet kon verkroppen weet ik niet, maar feit is dat zij wilde afrekenen, al was het financieel.
Dat zien we vaker. Opeens realiseert men zich wat de liefde allemaal gekost heeft. De opbrengsten, zoals de over en weer geboden emotionele en praktische steun, de ervaren geborgenheid en de genoten vleselijke lusten worden daarbij buiten beschouwing gelaten. Al was het maar omdat de waarde daarvan zich moeilijk in geld laat uitdrukken. Ik heb als kantonrechter meerdere van deze zaken behandeld en afrekening achteraf meestal geweigerd, met de redenering dat de ex-geliefden er aan het begin van hun relatie kennelijk voor hadden gekozen elkaar van het nodige te voorzien, zonder afrekening achteraf. Dan bewaar je uiteraard geen bonnetjes van het café en doe je niet moeilijk over een bril die jij voor je partner hebt betaald.
In deze zaak ging de rechter echter wél akkoord met de gevraagde afrekening. Nadat eerst was vastgesteld dat de man door het afdragen van zijn salaris evenveel aan de huishouding had meebetaald als de vrouw, spitste het geding zich toe op de vakantie, de barrekening en de bril. Het dure reisje naar Curaçao had de man eigenlijk niet gewild, oordeelde de rechter, omdat hij dat niet kon betalen. Dat had zij toch doorgedrukt. Daarom werd dat door de rechter als schenking aangemerkt. Je wilt je man af en toe verwennen, toch!
De door haar betaalde barrekening betrof volgens de rechter geen schenking. Eerlijk is eerlijk, hij was degene die zoveel had gedronken. Zij hield het bij een enkel glaasje fris op zaterdagavond. En de kosten van een glaasje fris stellen niet zoveel voor, wist de rechter. Waarna de man alsnog het merendeel moest betalen. Maar wat nu als de drank uit het huishoudpotje was betaald en die thuis was opgedronken? Moest dit dan ook verrekend worden? Gelukkig liet de vrouw dat punt zitten.
De rechter had het er maar moeilijk mee. Al die verschillende verrekenposten. Tenenkrommend. En uiteindelijk hield iedereen daar een naar gevoel aan over.
Daarom blijf ik opteren voor mijn oplossing. Een gezonde relatie draait niet om geld. En daarom moet je achteraf niet opeens toch willen afrekenen.
Televisiepersoonlijkheid mr. Frank Visser (72) geeft elke maand een kijkje in de keuken van de rechtspraak.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
