In juli 1954 vertrok een passagiersschip van Curaçao naar Nederland. Aan boord waren mijn vader en mijn oudste broer Orlando van 12 jaar. Mijn moeder en ik hadden hen naar de boot gebracht. Van het afscheid herinner ik me niets. Wel dat we op de terugweg in de taxi zaten en dat de radio aanstond. Mijn moeder begon hartstochtelijk te huilen omdat het lied Nunca Mas op dat moment te horen was, wat ‘nooit meer’ betekent.
U leest een gratis artikel uit Plus Magazine.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
Voor mijn bijgelovige moeder was dit een slecht teken. Mijn vader kwam een dikke maand later terug uit Nederland. Hij had Orlando achtergelaten bij een gastgezin in Best bij Eindhoven. Het contact bestond uit brieven op blauw luchtpostpapier. Mijn moeder schreef lange epistels waarin ze haar oudste zoon op afstand probeerde op te voeden. Hij antwoordde met korte regels over het eten dat hij niet lustte, over de mensen die wel aardig waren en over de kostschool in Eindhoven waar hij naartoe was gegaan.
Op die bewuste zondag stond mijn vader niet op. Overleden aan een hersenbloeding
Op een zondag, twee jaar later in 1956, ging mijn vader bakken, zoals hij elke zondag deed. Ik vroeg hem wat hij ging maken. “Oliebollen”, antwoordde hij met een glimlach. Ik wist toen nog niet wat oliebollen zijn en bij welke gelegenheid die gegeten worden. ’s Middags ging hij, ook zoals gewoonlijk, een dutje doen op de koele tegelgrond. Mijn broertjes en ik gingen douchen en we maakten ons klaar voor de gebruikelijke autorit op zondagmiddag met mijn vader. Wandelen met de auto, noemde hij dat.Op die bewuste zondag stond mijn vader niet op. Hij reageerde niet toen ik aan hem begon te schudden en ook niet toen mijn moeder aan hem sjorde.
Mijn vader is nooit meer wakker geworden. Overleden aan een hersenbloeding. Mijn moeder herinnerde zich al te vaak het lied dat ze in de taxi had gehoord na het afscheid van Orlando en haar man. Daar kwamen de oliebollen die hij die zondag had gebakken bovenop. Bijgeloof of niet, in mijn moeders beleving hadden de voortekenen zich laten gelden.Een jaar later stuurde ze drie van haar kinderen, onder wie mij, naar Nederland. Naar een kostschool. Na drie jaar zag ik Orlando terug. Mijn moeder had mij een paar foto’s voor hem meegegeven. Ze liggen nu voor me.
Orlando met mijn vader in dikke kleren bij Artis en op de Dam in Amsterdam. Ik ben vooral geïntrigeerd door de foto waar Orlando op een duin boven het strand zit. In de verte voor hem de zee en van links naar rechts op het zand mensen, al dan niet in een strandstoel. Hij kijkt schuin naar achteren. Naar zijn vader die de foto maakt.Kort daarna ging mijn vader terug naar Curaçao. Ze zouden elkaar nooit meer zien.
Noraly Beyer (77) was meer dan twintig jaar nieuwslezeres van het NOS Journaal.
Reactie toevoegen