Yvonne Kroonenberg: 'Boerenkool met mayonaise'

Als ik al kijk naar een calorie, zit hij op mijn heupen. Het zal misschien wel meevallen, maar ik neem geen risico en hou mijn suikervrees in ere. De vrouw die de koek en taart meebrengt is zelf tamelijk dik. “Ik kan wel afvallen”, zegt ze, “maar ik hou nu eenmaal van zoet. Ik eet alleen maar zoete dingen, ook ’s avonds aan tafel.”“Je moet toch groente eten!” riep ik bestraffend, maar ze trok een vies gezicht. “Ik hou niet van groente. Ik koop het af en toe, maar ik maak het niet klaar. Bij ons thuis is de kliko het gezondst. Die zit vol groente.

”Ze kreeg van iedereen kritiek. Maar toen we nog even doorpraatten, bleken we ­allemaal wel gekke eetgewoontes te hebben. De een at alleen de randjes van de pizza. De ander stopte, als hij ergens overstuur van was, van alles tegelijk in zijn mond: drop, andijvie, brood. ­Iemand zei dat hij dat soort buien ook had, maar dan stortte hij zich op spritsen en stroopwafels; de allergoedkoopste, hoe viezer hoe ­beter. Ik eet zelf ook rare dingen. Kliekjes van de avondmaaltijd eet ik ’s ochtends als ontbijt. Koud. “O”, zei de gastvrouw van de koffieochtend, “dat is heel gewoon hoor. In Indonesië doet iedereen dat. Koude rijst met een koud gebakken ei.” Zijzelf had laatst ineens trek in een zure bom. “Maar ja, hoe kom je om elf uur ’s avonds aan een zure bom? Ik had ook geen augurken in huis. 

Toen heb ik maar een boterham met azijn genomen.”“Mijn broer doet overal mayonaise op”, vertelde iemand, “op de boerenkool, op de paella, op alles. Anders lust-ie het niet.” Demente bejaarden kunnen ineens een hang naar suiker ontwikkelen. Mijn vriend die voor zijn diep-demente ­ouders zorgt, vertelde dat zijn moeder op een dag geen rood eten meer wilde. Geen ­bieten, geen tomaten en zelfs geen rood fruit. Het ging over toen hij op alles ­suiker strooide. Bieten met suiker lustte ze wel en tomaten met suiker. Lang geleden moest ik af en toe voor kinderen koken. Die vonden alles wat ik ze voorzette vies. Ik gaf ze dan een boterham met tomaat en suiker. Dan hadden ze toch groente gegeten. Ik stelde het voor aan de zoetekauw met de kliko. 

Maar ze vond het niks. “Vanavond eet ik witbrood”, zei ze, ­terwijl ze verzaligd haar ogen sloot, “met dik boter en hagelslag.”“En wat eet jouw man dan?” vroeg ik. Ze haalde haar schouders op. “Hij mag zijn eigen eten maken. Hij kan koken. Maar hij lust ook niks. Dus misschien neemt hij ook een boterham. Of hij kijkt in de koelkast wat er nog ligt. Want ik koop wel groente en aardappels. Ik eet het ­alleen niet.”