Ik ging wandelen met Anita Leeser, de oud-rechter, die vroeger heel beroemd was. “Wat was de beste tijd van je leven?”, vroeg ik haar.“In ieder geval niet deze tijd!”, antwoordde ze stellig. “Ik vind het vreselijk dat ik er niet meer toe doe.” Ik keek haar verbaasd aan. Ze is 85, maar zo helder als kristal, ze is belezen, onderhoudend en ze heeft veel vrienden. Maar daar haalde ze haar schouders over op.
U leest een gratis artikel uit Plus Magazine.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
“Toen ik nog werkte – en ik heb tot mijn 70ste gewerkt – werd ik overal voor gevraagd. Mensen wilden mijn mening weten, ik werd uitgenodigd voor congressen. Nu niet meer. Heb jij dat niet?”“Nee,” zei ik, “ik vind het niet erg dat ik er niet meer toe doe. Ik heb een volkstuin. Ik ga liever wroeten dan naar een bijeenkomst om mijn mening te geven.”Ze keek me meewarig aan. “Vond je de aandacht niet leuk?”, vroeg ze.
Ik moest even nadenken. Ik kan me niet herinneren dat ik op een podium stond te genieten van het applaus. Ik wilde weg, naar huis, opschieten! Er lag werk op mijn bureau dat nog af moest en ik kwam tijd tekort, geen aandacht. Ik vond het ook niet altijd even leuk mijzelf voor de zoveelste keer dezelfde grappen te horen uitserveren.Het is me wel eens gebeurd dat ik in een bibliotheek in Winterswijk zou optreden en dat er behalve de bibliothecarissen vrijwel niemand was gekomen. Er was een ander evenement in de regio en daar waren de mensen naar toe gegaan. Dat was een beetje teleurstellend, maar ik dacht ook: ha, dan ga ik lekker vroeg weg!
Het was natuurlijk vleiend dat ik ooit in de belangstelling stond, maar nu het vrijwel verdwenen is, mis ik het niet.Het verwonderde me trouwens dat Anita Leeser het niet verschrikkelijk druk had met vergaderen. De meeste mensen die met pensioen gaan, worden onmiddellijk gevraagd voor allerlei besturen, commissies en vrijwilligersfuncties. Ik ook. Ik ben kort bestuurslid geweest van Het Comité Anti Stieren-vechten. Het was geen succes. Op de vergadertafel stond een appeltaart van de Spar, we dronken thee met bosbessensmaak en het gesprek ging over cijfers. Niet over stieren.Ik ben geen sieraad voor de bestuurstafel.
“Moest jij niet in allerlei besturen?”, vroeg ik aan Anita Leeser. “Nee hoor,” antwoordde ze, “na mijn 70ste vond ik het welletjes. Ik wandel nog met allerlei mensen van de rechtbank, met de griffier en met andere rechters.”Ik wandel ook graag met haar. Dat is geen vrijwilligerswerk, maar een groot genoegen. Daar heb ik de tijd voor, sinds ik er niet meer toe doe. Ik heb een oceaan van tijd en het voelt als rijkdom.
Onlangs was ik op een uitvaart. Er waren niet veel mensen. We stonden te wachten tot we welkom waren in de aula. Op een afstandje stond een echtpaar van mijn leeftijd of wat ouder. “Weet je op wie die vrouw daar lijkt?”, fluisterde de man duidelijk hoorbaar. “Die schrijfster, kom, hoe heet ze ook alweer?” Hij kon er niet op komen en ik heb hem niet geholpen.‘
Yvonne Kroonenberg (72) is schrijver en psycholoog. Ze schrijft maandelijks in Plus over relaties in brede zin.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
Reactie toevoegen