Yvonne Kroonenberg: 'Vol van zichzelf'

Piet moet je in de gaten houden, anders gaat hij op zoek naar vieze dingen om te eten, Doerak wordt steeds dikker doordat ­iedereen hem lief vindt en hem koekjes geeft, Putih is nog maar net in Nederland en is nog bang van alles en iedereen. Het onderwerp raakt niet uitgeput.

Moeders met baby’s schijnen dat ook te hebben en grootouders kunnen ook eindeloos vertellen over hun kleinkinderen. “Ik vind het vreselijk, die gesprekken over kinderen!” riep een hondenbaasje uit toen ik de vergelijking maakte. “Wij doen toch niks anders?”, weerlegde ik, maar zij zag verschil.

“Wij vallen anderen niet lastig met onze hondenverhalen,” zei ze, “dat doen oma’s wel. Ik heb een vriendin die meteen over haar kleinkinderen begint te meieren als ik vraag hoe het met háár gaat.”

Ik haalde mijn schouders op. Ik vind alles wel leuk om naar te luisteren als iemand maar mooi vertelt. En soms is het wel lekker om ergernis te voelen. Ik ken een vrouw die ieder gesprek tot zichzelf weet te herleiden. Ze beschrijft zichzelf voortdurend: “Ik ben nu eenmaal een hooggevoelig mens”, zegt ze.

“O ja?”, vraag ik dan belangstellend, “Waar merk je dat aan?” “Ik kan niet tegen harde stemmen,” antwoordt ze, “die snijden door mijn ziel. Ik ruik ook meer dan andere mensen. Daarom kan ik niet in een hotel logeren. Ik ruik de lichaamsgeur van degene die voor mij in het bed heeft ­geslapen.”

“Ze leggen schone lakens op de bedden”, zei ik, maar dat was niet afdoende voor een hooggevoelige neus. Ik ken wel meer mensen die zichzelf graag beschrijven.

“Ik ben zo’n type dat meteen zegt waar het op staat”, verklaarde een vrouw, van wie iedereen een beetje bang is, omdat ze zo lomp is. Een vriendin die steeds dikker werd, klaagde dat het aan de overgang lag. “Dat veranderende hormoonevenwicht maakt dat ik vocht vasthoud”, legde ze uit.

“Misschien moet je af en toe wat bewegen, zwemmen, wandelen of fietsen”, stelde ik voor. “O nee!” antwoordde ze. “Wandelen doe ik wel, hoor, en ik doe mijn boodschappen op de fiets, maar ik ben gewoon geen sporttype.” Dan maar een dikke pattepoef, dacht ik, maar dat zei ik niet hardop.

Laatst las ik een interview met een vrouw die tot drie keer toe verklaarde dat zij een natuurmens was. Ze zat op een zeilboot en had daar wifi, dus dat was niet wat ze bedoelde. Een natuurmens houdt van de natuur, neem ik aan. Maar eigenlijk ken ik niemand die liever asfalt ziet dan een bloeiende kersenboom. Ik denk dat ze zich verbonden voelt met de natuur en niet zo gemakkelijk met andere mensen overweg kan. Dat zal dan wel liggen aan een speciale gevoeligheid waar ze vast lang over kan vertellen.

Ik was blij dat het maar een interview was. Na tien minuten had ik het uit.