Yvonne Kroonenberg: 'Zelfvertrouwen'

Grootouders kunnen belangrijk zijn in het leven van hun kleinkinderen. Ze ­nemen meer tijd voor spelletjes en ­verzinnen kleine rituelen die kinderen leuk vinden. Ze genieten zichtbaar van de kleine bengels. Daar hebben de ­ouders geen tijd voor, die moeten ook nog naar hun werk.

Er zijn ook oma’s die nooit ­iemand zien, maar als ze in ere ­worden gehouden door hun kinderen en ­kleinkinderen, leiden ze het leven van een keizerin. Meestal vind ik dat een ­welverdiende ­positie, maar soms erger ik me aan de verliefdheid op zichzelf die ­grootmoeders aan de dag ­leggen. “Wie is oma’s ­liefste jongen?” hoorde ik een oma kirren. “Ikke!” riep haar kleinzoon blij.

Ik heb een vriendin gehad die vroeger, toen ze in de dertig was, ieder gesprek wist te overheersen met haar twijfels. Ze vond zichzelf niet goed genoeg in haar werk. En in haar relatie en als moeder schoot ze ook tekort. Onder ieder gebrek ging ze diep gebukt.

Toen ze grootmoeder werd waren al die zelfverwijten plotseling verdwenen. Met een zekerheid die ik bepaald niet van haar gewend was, veroordeelde ze de opvoedings­methode van haar zoon en schoondochter. “Ze leren dat kind geen tafelmanieren!” riep ze. “Ze ­zetten zijn bord eten op het plateautje van de ­kinderstoel. Een kind van die leeftijd pakt alles met zijn handen op en stopt het in zijn mond. Maar het meeste gooit hij op de grond. Wat is er mis met een kommetje en een lepel? Ik heb de kinderen tot hun tweede jaar gevoerd. Dan verspil je geen ­voedsel.”

Ik antwoordde dat het een nieuwe ­manier is om je kind kennis te laten maken met groente, maar daar wilde ze niets van ­weten. “Weet je wat ze ook doen? Ze gaan naast dat kind liggen als hij moet slapen. En als het niet lukt om in slaap te vallen, mag hij in hun bed! Nou, bij mij slaapt hij wél!” Ze blonk van zelfvertrouwen.

Vrouwen willen op latere leeftijd soms ineens een enorme assertiviteit aan de dag leggen. Ik moest een keer met een streekbus reizen. Om bij de halte op de dienstregeling te kijken, moest ik langs een echtpaar lopen dat ook op de bus wachtte. De vrouw dacht dat ik van plan was voor te dringen. “Wij stonden hier al, hoor!” snauwde ze.

In het zwembad overkwam het me ook. Ik dacht een goedmoedig grapje te maken tegen een dame die aarzelde voor ze het water inging. “Je kunt het! Je kunt het!” zei ik. Ze keek me boos aan. “Ik heb u niet nodig om me aan te moedigen”, zei ze. Ze had gelijk. Ze nam een duik en zwom door naar de baan waar de ­geoefende zwemmers aan het crawlen waren. Ik hield geschrokken mijn mond. Ik heb maar één diploma. En niemand noemt mij oma.