Nederland is in de greep van corona. De meeste mensen blijven zoveel mogelijk thuis, terwijl zorgverleners opboksen tegen de heftige gevolgen van het virus en daarbij alles op alles zetten. Mirjam Knots is begeleider gehandicaptenzorg bij de Gemiva-SVG Groep in Leiden. Zij helpt de cliënten met tanden poetsen, douchen, afdrogen of insmeren. Dat kan niet op anderhalve meter afstand.
Mirjam Knots: ‘Samen eten is er niet meer bij. Onze bewoners, 14 cliënten tussen 23 en 89 jaar met een (licht) verstandelijke beperking, mogen vrijwel niets meer. Geen boodschappen doen, niet naar hun werk, geen familie ontvangen. Vooral dat laatste hakt erin. Ze hebben alleen nog elkaar en de begeleiders.
‘Dat is heel verdrietig. Tegelijkertijd levert het ook iets moois op. We koken met z’n tweeën, ik kom langs op hun appartement, we drinken samen koffie. Ze krijgen allemaal persoonlijke aandacht. Wat dat betreft vind ik het een bijzondere tijd. Ik realiseer me heel goed hoe belangrijk mijn werk nu is, en ik ben blij dat ik iets kan betekenen voor mijn cliënten.
‘Ik hou me zo goed mogelijk aan de voorschriften, maar we moeten onze cliënten wel helpen met tanden poetsen, douchen, afdrogen of insmeren. Dat lukt niet op anderhalve meter afstand. En als iemand erg moet huilen, sla ik toch even een arm om ‘em heen. Juist omdat onze cliënten niet talig zijn, is op zo’n moment fysiek contact belangrijk.
‘We dragen handschoenen en ik was mijn handen vaak. Aan het begin van de coronacrisis was ik bang dat ik mijn cliënten zou besmetten of dat ik het virus mee naar huis zou nemen, naar mijn twee kinderen. Nu na vier weken niemand ziek is, ben ik daar wat ontspannener over. Maar privé zie ik niemand. En als ik zie of hoor dat mensen zich niet aan de regels houden, kan ik me daar erg over opwinden.’
Meer interviews met zorgverleners lezen?
Marc Buise is anesthesioloog-intensivist: 'Zo kun je beter omgaan met het zwarte gat na de ic'
