Het besluit om te scheiden neem je niet in een opwelling. Daar gaan jaren van ongemak en twijfel aan vooraf. Tot dat éne moment waarop je weet: nu is het genoeg. Acht Pluslezers vertellen over de druppel die de emmer deed overlopen.
Die ene mail
Anoniem*:
“Mijn ex was mijn grote liefde en de vader van mijn kinderen. Ik wilde oud worden met hem. Hij werkte veel en deed graag klussen bij anderen. Dat werden er steeds meer. Zelfs terwijl ik met mijn kinderen op de camping vakantie vierde, was hij aan het klussen. Toen ik ondergoed in de was vond dat niet van mij was, vroeg ik mij af hoe dat kon. Maar ik was naïef en goed van vertrouwen en dacht er verder niet bij na. Totdat ik na de vakantie de computer aanzette en een mail vond van een vrouw waarmee hij mij bedroog tijdens de uren van klussen, de vakantie en al die uren dat hij achter die verdomde computer zat. Twee jaar lang leidde hij een dubbelleven. Mijn wereld brak. Ik heb zijn spullen in zakken gedaan en buiten de deur gezet.”
*Naam en adres bij de redactie bekend.
Zoontje in gevaar
Marianne (70), Amsterdam:
“Toen ik trouwde in 1975 was mijn vader het er eigenlijk niet mee eens. Helaas heeft hij gelijk gekregen. De eerste jaren van ons huwelijk verliepen niet rimpelloos. Het liep uit op slaan en mishandeling. Ik maakte geen eind aan ons huwelijk, omdat ik mijn vader geen gelijk wilde geven. Na een betrekkelijk rustige periode werd in 1979 onze zoon geboren. Ik hoopte dat ons huwelijk stand zou houden, maar de mishandelingen en het bedreigen en slaan keerden terug. Op het moment dat ik erachter kwam dat mijn man op een niet frisse manier aan ons kind kwam, was de maat vol. Mijn zoon was toen 2 jaar oud. Wat je voor jezelf accepteert, accepteer je niet voor je kind. Ik heb mijn zoon opgepakt en ben weggegaan. In 1988 ben ik voor de tweede keer getrouwd met een hele lieve man, met wie ik nu nog steeds samen ben.”
Op eigen benen
Eva (69):
“Mijn vriend en ik hadden samen een huis gekocht en tijdens de verbouwing was al duidelijk dat we niet bij elkaar pasten. Maar ja, het huis was een reden om bij elkaar te blijven. En bovendien waren mijn ouders helemaal weg van mijn vriend. Hoe vaak ik toen al niet dacht: ik ga weg! Kinderen krijgen verbeterde niets aan onze verstandhouding. Alles kwam op mij terecht. Ik deed het huishouden, de opvoeding, de financiën, alles. Hij kon mij nergens mee helpen want hij werkte en in het weekend moest hij uitrusten. Ik heb dit ruim twintig jaar volgehouden. Tot ik werk vond en mezelf kon bedruipen. Toen heb ik de scheiding aangevraagd. Hij ging met moeite akkoord, maar na drie maanden heeft hij zelfmoord gepleegd. Dit voelde alsof hij mij en de kinderen wilde straffen.”
Aanraken werd onverdraaglijk
Josephine (72), Rijswijk:
“In een huwelijk dat steeds moeizamer verliep met twee jonge kinderen had ik al heel lang twijfels. Ik kon totaal niet met mijn man praten. Voor zijn werk was hij bovendien veel van huis, vaak bij nacht en ontij. En hij bleef steeds langer weg. Had nog wat rondgereden of was iemand tegengekomen. Allemaal uitvluchten. Het moment dat ik besefte dat het niet goed met mij ging, was toen ik me realiseerde dat ik het niet meer verdroeg als de kinderen mij aanraakten. Als mijn dochter haar arm om me heen sloeg, werd ik daar kriegelig van. Dat was voor mij het keerpunt. Kort daarna heb ik een advocaat in de arm genomen. Ik had voor mijzelf de keuze om in een liefdeloos huwelijk te blijven, waardoor de kinderen zich waarschijnlijk van me zouden verwijderen, of scheiden en er zijn voor de kinderen. Ik ben wel altijd van hem blijven houden.”
Wachten tot je een ons weegt
Ridi (69):
“Mijn man was ondernemer en zijn bedrijf was nummer één. Dat begon al op onze trouwdag, die was aangepast aan de drukke dagen in de zaak. In het weekend moesten we altijd vroeg thuis zijn vanwege zijn werk en toen ons zoontje in het ziekenhuis lag, moest hij eerst de zaak schoonmaken voordat hij kon komen. We konden nooit praten, er was geen ruimte voor mij. Ik veranderde van baan om me aan zijn schema aan te passen, maar dat maakte geen verschil. Uiteindelijk begreep ik dat wachten op iemand die jou niet begrijpt of aanvoelt, niet de relatie is waar je blij van wordt. Soms is alleen verder gaan écht beter. Ik heb mijzelf na de scheiding kunnen ontplooien. Ik ben onafhankelijk geworden, kan mijzelf bedruipen. En ik heb een lieve man ontmoet waar ik alweer elf jaar mee getrouwd ben.”
Alles in scherven
Beate (73), Bunschoten:
“Mijn huwelijk, dat alles bij elkaar twintig jaar duurde, is nooit echt stabiel geweest. We waren goede vrienden en ik was hem gevolgd naar Engeland. Daar zijn we toen om praktische redenen getrouwd. Via allerlei omzwervingen kwamen we in 1979 weer terug in Nederland. We leefden als broer en zus. In januari 1990 was er een hele zware storm. We woonden aan de Oude Rijn en hadden een zitje aan het water, met een glazen afscheiding. Die afscheiding werd omvergeblazen en viel met een oorverdovend geraas in duizend stukjes uiteen.
Voor mij was het een teken. Een metafoor voor mijn huwelijk dat ook al zo lang in scherven lag. Het schudde me wakker en ik heb nooit spijt gehad van mijn beslissing om te scheiden. Ik ben nu gelukkiger dan ooit.”
De kinderen konden zich redden
Anoniem*:
“Na een huwelijk van bijna veertig jaar vertelde ik mijn toenmalige vrouw dat ik wilde scheiden. Ik wist al heel lang dat zij vreemdging, maar ik heb dat jarenlang door de vingers gezien. We hadden tenslotte drie kinderen en ik zei altijd tegen mijzelf: als de kinderen goed gesetteld zijn, ga ik scheiden. En zo is het gegaan. Toen de jongste op zichzelf woonde, had ik er eerst nog geen vertrouwen in. Maar toen ik zag dat hij in orde was, heb ik de knoop doorgehakt. Het was niet altijd makkelijk, maar ik wist waarvoor ik het deed. Ik wilde de kinderen een harmonieuze jeugd geven en ben er trots op dat dat is gelukt. Mijn ex wist wel hoe ik erin stond, maar ze nam het ook altijd met een korreltje zout. Totdat ik écht de scheiding aankondigde. We zijn goed uit elkaar gegaan en ik heb nu een relatie met een lieve, eerlijke vrouw.”
*Naam en adres bij de redactie bekend.
Geen geld om eten te kopen
Bibi (80):
“Mijn man was manisch depressief, maar daar kwam ik pas veel later achter. Hij gaf veel geld uit als hij manisch was. Geld dat hij leende bij vrienden, bij zijn baas en zelfs bij de bank kreeg hij het voor elkaar om een tweede hypotheek af te sluiten. Onbegrijpelijk. Maar als hij moest terugbetalen, stortte hij in een depressie. Ik had het helemaal niet door in het begin. Maar op een gegeven moment begreep ik wel waarom we steeds weer zonder geld zaten. Het moment van scheiden kwam na tien jaar. Ik stond al mijn jassen en tassen te doorzoeken naar muntjes, zodat ik eten kon kopen voor onze drie kinderen. En toen realiseerde ik me dat het klaar was. De ondergrens was bereikt. Mijn oudste zoon zei kortgeleden nog dat scheiden het beste was dat ik voor mijzelf en de kinderen heb gedaan.”
Na het verlies van een partner ligt eenzaamheid op de loer. Deze Pluslezers vertellen hoe een nieuwe verliefdheid weer kleur gaf aan hun leven: www.plusonline.nl/nieuwgeluk
