Mijn man is homoseksueel, dat had ik niet zien aankomen
Fred was al een tijd in zichzelf gekeerd. Ik weet het aan de dood van zijn vader, al was hun band nooit hecht geweest. Op een avond vroeg hij me te komen zitten. Wat hij daarna vertelde, haperend, soms met tranen, dan weer onverwacht vastberaden, had ik niet zien aankomen. Maar het gaf wel veel antwoorden op vragen die tijdens ons hele huwelijk hadden gesluimerd.
Toen Fred en ik trouwden, was ik razend verliefd. Ik voelde me erg tot hem aangetrokken. Maar hoewel we veel knuffelden, vreeën we weinig. Ik had graag vaker gewild, maar omdat ik geen idee had wat ‘normaal’ was, durfde ik er niets van te zeggen. Want verder was Fred geweldig voor me. We kregen drie kinderen, twee jongens en een meisje, precies zoals we wilden.
Dat hij na hun komst nooit meer toenadering zocht, kwam door de vele gebroken nachten, dacht ik lange tijd. Door de drukte in ons gezin. De stress op zijn werk. Totdat alle excuses op waren en ik me steeds vaker eenzaam voelde in ons grote bed. Hunkerend, onzeker. Soms deed ik een poging om hem te verleiden, maar daar wist hij meestal tactisch onderuit te komen. Ik heb er veel tranen om gelaten. Toch accepteerde ik het. Ik hield zielsveel van hem en wist dat dát wederzijds was. Ik maakte mezelf wijs dat seks niet zo belangrijk is. Maar wat was het pijnlijk wanneer vriendinnen grapjes maakten over Freds aantrekkelijke verschijning. Jullie moesten eens weten, dacht ik dan.
Ik had mij er al jaren bij neergelegd en mijn libido was sinds de overgang ook sterk gezakt, toen Fred mij die avond vertelde waaróm hij mij op afstand had gehouden: sinds hij op zijn 14de verliefd werd op zijn muziekleraar, wist hij dat hij anders was. In de streek waar wij opgroeiden, en met een vader als de zijne, was daarvoor uitkomen geen optie. Hij trouwde met mij uit liefde, maar lust is er nooit geweest. Hij had vaak op het punt gestaan het mij te vertellen omdat hij zag hoe ik worstelde. Maar hij was te bang om alles wat hij zo koesterde te verliezen. Nu zijn vader dood was, knaagde zijn geweten.
Ik heb weken gehuild. Maanden. Om de leugen die zo lang onzichtbaar tussen ons in had gestaan. Om zoveel eenzaamheid, van ons allebei. Ik ben ook boos geweest. Op hem, op mezelf. Hoe kon het dat ik dít nooit had vermoed? Toch merkte ik dat ik vooral dicht bij hem wilde zijn. Ik dacht: dit is óns overkomen, het heeft ons leven beïnvloed – nu er eindelijk openheid is, is het ook aan ons om dat samen te verwerken. Hij wil ook bij mij blijven. Ons vertrouwde leven houden is belangrijker voor hem dan het verlangen naar een man.
Volgend jaar zijn we veertig jaar getrouwd. We vieren het groots. Voor ons voelt het als een nieuwe bruiloft. We kiezen opnieuw voor elkaar, bewust, en met het besef dat er iets mist, maar ook dat er heel veel wél is. En daar voelen we ons gezegend en heel gelukkig mee.”
Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem.Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar RedactiePlis Magazine, Potsbus 44, 3370 AA Baarn o.v.v. 'Mijn Verhaal'
Dit artikel is eerder verschenen in Plus Magazine mei 2018. Nog geen abonnee van Plus Magazine? Abonnee worden doet u in een handomdraai!
