Irene (62): ‘Op zijn begrafenis voelde ik me een verrader’

Ik voelde me al jaren eenzaam in mijn huwelijk. Erik en ik leefden langs elkaar heen, er was weinig verbinding meer. Ik probeerde daar vaak over te praten, drong bijvoorbeeld aan op relatietherapie, maar hij wuifde mijn gevoelens altijd weg. ‘Zo gaat het als je lang samen bent’, vond hij. Zelfs wanneer ik aangaf dat ik wilde scheiden als er niets veranderde, nam hij dat niet serieus.

2023 werd inderdaad een heel heftig jaar, maar ­compleet anders dan ik die nieuwjaarsnacht voorzag. Half januari vertelde Erik dat hij weleens bloed in zijn ontlasting had. Onze huisarts, die hem maar tweemaal in dertig jaar had gezien, stuurde hem ­meteen door voor onderzoek. Vier dagen nadat ik in mijn droomhuis was gaan kijken, kregen we de uitslag. ­Uitgezaaide darmkanker. Nog hooguit een jaar. Mijn hart klopte bijna mijn borst uit, daar in het ziekenhuis. Ik keek naast me en zag dat Erik spierwit was geworden. Ik reikte naar zijn hand, kneep erin en wist meteen: ik ga ‘nee’ zeggen tegen dat huis. Mijn man is ziek, ik laat hem niet in de steek. Dat wilde ik hem niet aandoen, mijn kinderen niet, de hele familie niet. En ook mezelf niet.

Hij stierf tien maanden later, op een koude winterdag waarop de hemel strakblauw was. Met mij, onze kinderen en twee kleinkinderen om hem heen. Ik had niet anders gewild dan voor hem zorgen in zijn laatste maanden. Het was een ­intens verdrietige, maar ook waardevolle tijd. Doordat zijn emoties erg aan de ­oppervlakte ­lagen, kwamen we dichter bij elkaar dan in heel lange tijd was gebeurd.

Maar wat vond ik het moeilijk om medeleven te ontvangen van mensen om me heen. Warme woorden over hoe vreselijk ze het vonden dat ik nu alleen verder moest. Omdat dit natuurlijk precies was wat ik had gewild. En dat voelde zó cru. Het zorgde voor een chronisch gevoel van schuld en schaamte. Hoe echt mijn tranen ook waren op de begrafenis, in mijn hart voelde ik me toch een verrader. Het had maar even anders hoeven lopen en ik had er niet als de verdrietige weduwe gestaan, maar als ex. Het heeft tijd gekost daarmee in het reine te komen.

Nu, een paar jaar later, in een ander huis voor een frisse start, gaat het weer goed met mij. Ik ben dankbaar dat ik voor Erik heb kunnen zorgen. In die periode voelde ik weer waarom ik ooit met hem getrouwd was. En dat draag ik voor de rest van mijn leven mee.”