Mijn verhaal: 'Nog even en dan zit niet alleen hij in een diepe put, maar ik ook'

Marianne vertelt:

De vaatwasser is niet uitgeruimd en de helft van de ­boodschappen is hij vergeten mee te nemen. Het is de zoveelste stroeve thuiskomst. Maar alles beter dan de dagen waarop ik niet werk, want dan word ik de hele dag met zijn lusteloosheid geconfronteerd. Nog even en niet alleen mijn man zit in een diepe put, maar ik ook.

Thijs was altijd een sterke, succesvolle man. Hij wist op te klimmen tot directeur van een groot bedrijf. Hij deed het goed en was geliefd. Hij kwam iedere dag thuis met leuke verhalen en ik genoot van mijn levendige man, die ondanks zijn zware baan een betrokken vader voor onze kinderen was. Dat ik in zijn schaduw stond, gaf niet. Ik ben nu eenmaal introvert, hij extravert. Dat zorgt voor de balans.

Anderhalf jaar geleden ging hij met pensioen. Hij had zin in alle plannen waar hij nooit aan toe was gekomen. Cursussen volgen, een moestuin beginnen, hij had zijn mond erover vol. De werkelijkheid pakte ­anders uit. Hij sliep lang uit, hing maar wat rond en keek mij voortdurend op de vingers. Ging ik naar een vriendin, dan was het: ‘Hoe laat ben je terug?’ Als ik boodschappen ging doen, wilde hij mee.

Een tijdje was het best leuk om zoveel samen te zijn. Maar daarna werd ik er dol van. Dat ‘zijn’ bedrijf ­beter loopt onder de leiding van zijn opvolger, is een grote dreun voor hem. Dat hij zelden wat hoort van de ­mensen die hij op zijn werk als zijn vrienden had ­beschouwd, ook. ‘Ik hoor er niet meer bij, ik doe er niet meer toe,’ moppert hij. Maar hij zoekt ze ook zelf niet op en pakt niets aan om weer een doel in zijn leven te krijgen.

We groeien steeds meer uit elkaar. Ons hele huwelijk zijn we samen naar bed gegaan, nu zit hij vaak tot twee of drie uur ’s nachts achter de tv of computer. Zelfs onze kinderen merken dat het niet goed gaat. Dit is niet zomaar een fase, dat zien zij ook, er speelt veel meer. Maar Thijs wil daar niets van weten. Hij weigert om hulp van buitenaf te accepteren. ­Ondertussen maak ik me steeds meer zorgen. Niet ­alleen om hem, ook om mezelf. Over een half jaar stop ik met mijn baan. Samen continu thuis zijn, dat gaat niet, dat weet ik zeker. Ik zal iets moeten ver­zinnen om Thijs in beweging te krijgen, desnoods door ­samen op reis te gaan. De huismus in mij ziet dat ­helemaal niet zitten. Maar het is duidelijk: nu ben ik het die het roer moet overnemen.”