Mijn verhaal: Onmogelijk, hij was mijn zwager!

Toen mijn man drie jaar geleden overleed, ging ik ervan uit dat ik alleen zou blijven. Daar had ik vrede mee. Ik had zoveel liefde gekend, ruim veertig jaar lang, dat was genoeg voor een heel mensenleven. Ik kon me niet voorstellen dat ik me weer voor iemand kon openstellen. Weer vanaf nul beginnen, iemand helemaal moeten leren kennen; het leek me vreselijk. ­Bovendien zag ik in mijn omgeving dat een partner vinden als je al ­ouder bent niet eenvoudig is. Dus nee, ik zou het niet eens proberen.

Mijn leven was ook druk genoeg met een parttimebaan en twee oppasdagen voor de kleinkinderen. Maar toen mijn schoonmoeder, een schat van een mens, mantelzorg nodig had, maakte ik daar graag tijd voor. Ik stelde een schema op met Arie, de broer van mijn man. Wij wonen allebei bij haar in de buurt en wisselden elkaar af. Vroeger had ik hem vooral in familieverband gezien. Ons contact was goed maar oppervlakkig.

Nu werden we closer. We belden geregeld en hij kwam soms een kop koffie doen. Ik weet nog dat ik na een paar maanden dacht: wat een leuke man is Arie eigenlijk. Een heel ander type dan mijn echtgenoot, maar met net zoveel diepgang en humor. Het leek me een goed idee om hem aan een van mijn alleenstaande vriendinnen te koppelen. Arie was immers ook al jaren gescheiden en ik kon er zo drie, vier opnoemen die in hun handjes zouden knijpen met hem. Op de een of andere manier kwam dat er niet van. Alsof ik hem ergens toch voor mezelf wilde houden.

Achteraf weet ik dat ik toen allang gevoelens voor hem had. Maar dat liet ik absoluut niet toe. Arie en ik: onmogelijk. Hij was mijn zwager! Maar op een avond, we zaten aan de telefoon, zei Arie dat hij verliefd was. Ik schrok zo dat ik de verbinding verbrak. Vervolgens lag ik de hele nacht wakker. Om half zeven hield ik het niet meer en ben ik ­impulsief naar hem toe gereden. Die ochtend hebben we voor het eerst gezoend. Onwennig. Nerveus. Maar ik wist meteen dat het menens was.

Schuldig tegenover mijn man heb ik mij nooit gevoeld. Hij was dol op zijn broertje en ik weet zeker dat hij erachter zou staan. Ik vond het wel moeilijk om eerlijk te zijn tegen mijn schoonmoeder. Ze moest erg aan het idee wennen, maar heeft ons ­gesteund, net als mijn kinderen.

Niet iedereen was zo open-minded. Hoewel ik al twee jaar weduwe was toen ik wat met Arie kreeg, waren er mensen die me veroordeelden of, achter mijn rug natuurlijk, ­vermoedens uitspraken dat het al veel langer speelde tussen ons. Dat heeft me gekwetst, maar niet tegengehouden.

Iemand weer helemaal leren kennen blijkt mooier dan ik dacht. Het is natuurlijk geweldig dat Arie zowel nieuw als vertrouwd is. Door hem heb ik ook een stukje van mijn man terug; we praten veel over hem. En wanneer Arie schaterlacht, zie ik in zijn trekken mijn man meelachen. Wát een cadeau dat mijn leven op deze manier weer compleet is ge­worden.”

Uw verhaal in Plus?
Loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, Postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.