In de rubriek Wandelen met Hella, vertellen mensen aangrijpende verhalen terwijl ze met Hella van der Wijst genieten van de mooiste plekjes die Nederland rijk is. Deze maand: na de dood van haar dochter komt het leven van Karin Anbergen helemaal op zijn kop te staan. “Dat ik ook nog verliefd zou worden op een vrouw, wie had dat kunnen bedenken?”
We hebben nog geen twee stappen gezet of Karin steekt haar armen in de lucht en roept: “Ik ben weer thuis!” Wekelijks wandelt ze in ‘haar’ Bargerveen, het natuurgebied vlakbij het Drentse Emmen dat in haar jeugd nog gewoon ‘ons veld’ heette. “Het veld in gaan, betekende avontuur!” Hier verkende Karin de wereld en ontdekte ze haar droom om anderen te willen helpen. Wat ze via een lange verdrietige omweg ook is gaan doen.
De plek waar Karin hutten bouwde en watervallen in de sloot maakte, is nu een populair natuurgebied. Als je door het klaphekje het veengebied in loopt, stap je direct de stilte in. Nadat Karin moeder van twee kinderen was geworden, vond ze het avontuur vooral binnen haar gezin. Fantasie en verbeelding kregen alle ruimte bij Twan en Annemiek. Het werd haar houvast toen ze hoorde dat haar dochter van drie een hersentumor had. Zes zware jaren van onderzoek en operaties volgden. Het was de kleine Annemiek die het gezin erdoorheen heeft getrokken. “Haar glas was altijd halfvol en als ze de zoveelste behandeling moest ondergaan, bezwoer ze ons nuchter: ‘Ik kan dat.’”
Als moeder werd ze beïnvloed door de positieve instelling van haar dochter, hoe moeilijk dat soms ook was. Als Annemiek weer moest worden bestraald of gehavend uit een operatie kwam, moest Karin regelmatig haar moederhart “op slot zetten”, zoals ze het zelf noemt. “Alleen door mijn emoties niet toe te laten, kon ik het aan.”
Thuis deden ze er alles aan om het tussen de behandelingen door zo gezellig mogelijk te houden. De chocolade waar Annemiek zo van hield was niet aan te slepen en iedereen lachte om de extra kilo’s die het gevolg waren. “Zij maakte van elke dag een feestje. Niet morgen genieten maar vandaag! En er waren altijd wel kinderen die het nóg erger hadden dan zij, vond ze.” Omdat Annemiek het aankon, kon het gezin dat ook.
Karin stopt om even de veenlucht op te snuiven. Springend demonstreert ze de veerkracht van de bodem. We kunnen we beter op het pad blijven, waarschuwt ze, want er is veel verdwenen in het veen.
Volgens Karin zag haar dochter zichzelf niet als iemand die dood zou gaan. Toch kreeg Karin op een gegeven moment wel de bijna onmogelijke taak om haar daarop voor te bereiden. Hier kwam de kracht van verbeelding die ze deelden, goed van pas. Annemiek vond Jezus, Maria en de hemel reuze interessant. Een vraag die overbleef, was of en wanneer ze haar ouders en broertje weer zou zien. Geïnspireerd door de kinder-tv-serie Teletubbies creëerden ze samen het beeld van een glijbaan naar de hemel. Annemiek wilde altijd Lala in de tv-serie zijn, die altijd de eerste was met alles. Dus zij zou ook als eerste van de glijbaan gaan. “Dat vond ze geweldig. Ik vertelde dat wij er dan nog niet zouden zijn. Maar omdat er in de hemel geen tijd bestaat, zouden wij er zijn, zo gauw Annemiek zich zou omdraaien. Dat vond ze goed.” Vervolgens maakte Annemiek al plannen wat ze zou kunnen doen in de hemel. Zoals baby’s opvangen bij de hemelpoort.
Niet wetend dat het haar laatste kerst zou zijn, speelde Annemiek nog de rol van Maria in het kerstspel op school. Ontroerd schetst Karin hoe haar dochter in de rolstoel na veel gerommel zelfverzekerd haar Baby Born-pop geboren liet worden. Tot aan haar sterven heeft Karin haar dochter niet verdrietig gezien. Zelf blokkeerde ze haar verdriet. Zelfs op de begrafenis kon ze niet huilen. De emotie kwam pas na een onverwachte wending in haar leven.
We bewonderen de typerende witte berkenstammen in het zwarte veen. Hoe mooi ze ook zijn, toch doen ze denken aan een dodenakker. Nu de dagen langzaam korter worden, kruipt het verdriet om haar dochter als vanzelf weer omhoog. Jarenlang wist Karin niet wat ze aan moest met de pijn, de leegte en het verdriet. Bij de pakken neerzitten kon en mocht ze niet van zichzelf. Bovendien had ze ook nog een zoon en man om voor te leven. Haar echtgenoot rouwde op zijn eigen, introverte manier. Maar Karin wilde er juist graag over praten. “Hij wilde terug naar hoe het was. Maar voor mij was niets meer hetzelfde.”
In datzelfde jaar overleed ook haar moeder en werd ze midden in de chaos en het verdriet uit het niets verliefd op een vrouw. “Wat gebeurt hier nu?”, dacht ze. De emoties rolden als een tsunami over haar heen. Ze had er geen enkele invloed op. Alles in haar leven was ongemerkt scheef komen te staan. “Schijnbaar moet ik met alles tegelijk worden geconfronteerd om aan het denken te worden gezet.” Karin deelde haar verliefdheid direct met haar echtgenoot. Die reageerde ruimdenkend. Karin dacht in het begin dat het een bevlieging was, veroorzaakt door het verdriet. Maar dat bleek niet zo.
Lees het hele verhaal van Karin in het oktobernummer van Plus Magazine
ROUTE
Loop zelf de route die Hella en Karin aflegden: https://www.wandelzoekpagina.nl/wandeling/trage-tocht-weiteveen/15119/
Karin Anbergen (56) heeft twee kinderen. Haar dochter Annemiek overleed op haar negende aan een hersentumor. Sindsdien is ze troostcoach.
Hella van der Wijst (56) is presentator en schrijfster van de boeken ‘Troost als je iemand mist’ en ‘De kracht van samen’ . Ze houdt van wandelen en een goed gesprek.
