Mijn verhaal: Wij dronken gewoon mee

"Een gevoelig jongetje, dat was Jasper als kind al. Ik herinner me nog goed dat hij vroeger elke dag achter het raam stond om me uit te zwaaien als ik naar mijn werk ging. Eén keer vergat ik terug te zwaaien: hij was ontroostbaar. Ik herken veel van mezelf in mijn zoon: altijd bezig met de ander, wat denkt hij of zij van mij? Ik voelde me als jongen ook vaak onzeker en had net als Jasper moeite om een gesprek gaande te houden. Dat heb ik met hem besproken: ‘Je hebt genoeg te vertellen, man!’ Hij vond dat heel prettig om te horen. Maar zei ook: ‘Een drankje helpt wel, pap.’

Als puber begon hij met van alles te experimenteren: joints, xtc, drank. In die tijd hadden mijn vrouw en ik veel ruzie en ik ben ervan overtuigd dat Jasper daaronder geleden heeft. Mijn vrouw en ik probeerden hem uit te leggen dat de ruzies niets met hem te maken hadden, maar ja, het feit bleef natuurlijk. Ik zag dat hij zich steeds meer afsloot. Hij zat niet lekker in zijn vel, was regelmatig neerslachtig. Ik zag het, maar wist niet goed wat ik eraan kon doen. Daardoor voelde ik me behoorlijk machteloos.

Op zijn 18de ging hij uit huis en lange tijd worstelde hij met wat hij wilde in zijn leven. Ik was opgelucht toen hij zijn geluk vond bij een maatschap voor meubelmakers. Ja, hij dronk nog steeds veel, maar ik wist niet precies hoe erg het was. Nadat het anderhalf jaar geleden uitging met zijn vriendin werd zijn drankgebruik echt een probleem. Een paar maanden geleden gaf hij toe dat hij elke dag dronken naar bed ging, dat vrienden hem niet meer wilden zien en dat hij zijn werk maar net aankon.

Hij is meubelmaker en doet het technische werk uitstekend, maar vergaderingen vergeet hij en rekeningen betaalt hij niet of te laat. Daar schrok ik erg van. Je bent zélf verantwoordelijk voor je leven, je bent 35, dacht ik. Maar ik voelde ook: wat hebben wij er eigenlijk aan gedaan om zijn alcoholgebruik in te perken? We dronken aan tafel gewoon gezellig met hem mee. Ik vond het belangrijk dat hij zich veilig bij ons voelde, ik wilde hem het gevoel geven dat we niet oordeelden. Daar heb ik wel spijt van. Juist door grenzen te stellen laat je zien dat je van iemand houdt. Wat voor voorbeeld hebben we gegeven?

Jasper heeft twee weken in een afkickkliniek gezeten. Dat was vorige maand. En momenteel volgt hij een dagbehandeling. Om Jasper te steunen hebben mijn vrouw en ik besloten om ook te stoppen met drinken. In elk geval voor een tijdje. Op die manier willen we laten zien: we zijn er voor je. Ik ben heel trots op hem dat hij hulp heeft gezocht en met zichzelf aan de slag gaat. Ik put hoop uit het feit dat Jasper altijd is blijven nadenken over de toekomst. Hij heeft nog heel veel plannen.”

Uw verhaal in Plus?

Hebt u iets heel ingrijpends meegemaakt? Of loopt u rond met iets wat u aan (bijna) niemand durft te vertellen? Deel het met andere Pluslezers; dat mag ook anoniem. Schrijf naar redactie@plusmagazine.nl of naar Redactie Plus Magazine, postbus 44, 3740 AA Baarn o.v.v. ‘Mijn verhaal’.