Sinds een jaar of vijf heb ik een kledingkast waarvoor ik zelf, op de computer, de indeling heb gemaakt. Heel handig. Maar ook zelf in elkaar zetten? Liever niet. Het doet me denken aan een grap van Wim Sonneveld in De Gulle Lach (1973), over een man die in Amsterdam op de Ferdinand Bolstraat een glazenwasser bezig ziet.
U leest een gratis artikel uit Plus Magazine.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
Die staat op een wiebelige trap driehoog de ramen te lappen: “Hé joh, kom eens naar beneden.” Daar heeft die Amsterdammer geen zin in, maar hij doet het toch. Glazenwasser: “Wat mot je nou?” Sonneveld: “Dat doe je helemaal verkeerd.” “Hoezo helemaal verkeerd?” “Dat mot je een ánder laten doen.” Leerzaam!
Er kwamen bij mij dus twee vrolijke monteurs de kast in elkaar zetten. Fluitje van een cent. Geen stress. En goed voor mijn humeur. Vanochtend stond ik voor mijn kast om een keurig overhemd uit te zoeken, omdat ik in Groningen een congres van gemeente-ambtenaren ga voorzitten. En ineens vroeg ik me af: waarom wilde ik in hemelsnaam een speciaal laatje voor stropdassen? Tientallen jaren deed ik, als ik op een podium stond of voor een tv-camera zat, automatisch een stropdas om. Ik had er geloof ik wel zestig. Mijmerend voor mijn kast realiseerde ik me hoe snel we gewend raken aan nieuwe tijden. Geen stropdassen meer! Ik zie zelfs onze koning en premier steeds vaker zonder. Het leven wordt informeler. Ik vind dat vooruitgang. Op tv trek ik nu een keurig jasje aan, maar onzichtbaar voor u als kijker draag ik daaronder een spijkerbroek en sneakers. Mijn medepresentator Carrie ten Napel is een volle generatie jonger, maar is daar ineens heel ouderwets in. Regelmatig zit ze in extreem ongemakkelijke hoge hakken Op1 te presenteren. “Niemand ziet dat hoor”, houd ik haar dan voor.
“Maak het jezelf een beetje makkelijk.” Carrie is een heel flexibel mens, maar soms ook best hardnekkig. En – niet verder vertellen – na de uitzending doet ze die knellende schoenen soms snel uit en staat dan op haar sokken met de gasten na te kleppen. Dat valt pas op! Op weg naar mijn congres rijd ik intussen (zonder stropdas) achter een vrachtauto van de meubelgigant die mijn kast leverde.
Op die wagen géén reclame meer voor meubels. In plaats daarvan staat er trots dat ze steeds vaker elektrisch rijden. Oók al zo’n verandering die ongemerkt en toch snel gaat. Mijn favoriete reclame was ooit: ‘Ik ben rijp voor een inrichting.’ Speciaal voor overspannen klanten die (dom, dom, dom) hadden besloten om zo’n handig laatje voor stropdassen toch zélf in elkaar te schroeven. Sonneveld zei het al: “Dat mot je een ánder laten doen.” Zelfs onze koning zie ik steeds vaker zonder.
TV-presentator, journalist en schrijver Charles Groenhuijsen (69) laat zich graag inspireren door alles wat goed gaat in de wereld.
Reactie toevoegen