Dr. Bram Bakker: 'Plannen maken'

De verhalen over mensen die niet lang na hun pensionering, inclusief feestelijk afscheid, ­ineens het leven lieten, hebben me altijd een beetje angst ­ingeboezemd. ‘‘Met pensioen gaan is levens­gevaarlijk’’, grapte ik graag. En nu nader ik zelf het ­moment dat het werken niet meer hoeft. Maar ­gelukkig nog altijd wel mag.

Het is me de afgelopen jaren gelukt om wel druk bezig te zijn, maar niet het gevoel te hebben dat ik hard werk. Dat heet met een lelijk woord een ­andere ‘mindset’ aanleren. Mijn voornemen is om bezig te blijven, maar het geen werk te noemen. En ik maak plannen alsof ik het eeuwige leven heb. Natuurlijk weet ik dat het niet zo is, maar heeft het zin om me nu al bezig te houden met mijn sterfelijkheid?

Ik geniet van iedere dag, en ben iedere ochtend dankbaar voor weer een nieuwe dag. Omdat ik het leven waardeer, ondanks alle gebeurtenissen in de wereld die regelmatig een flinke schaduw werpen over de toekomst van de mensheid.

Een tijdje terug had ik een hardloopblessure en consulteerde ik een sportarts. De man vond het ­nodig een foto te laten maken van mijn ­bekken. Ik ging zonder morren ­akkoord. Daar had ik spijt van toen ik de uitslag vernam: ‘Geen significante afwijkingen, behoudens tekenen van slijtage aan de rechterheup.’ En dat is nu precies wat ik niet had willen weten. Ik heb geen enkele last van mijn heup. Ik loop nog ieder jaar een marathon. En mijn plan is om mijn honderdste officiële marathon te voltooien als ik honderd ben. Het wordt de marathon van New York, die vind ik het mooist, en die vindt altijd vlak na mijn verjaardag plaats. Daarna wil ik mijn afscheid van de wedstrijdsport aankondigen en nieuwe sportieve doelen formuleren.

Heel goed dat je als lezer wellicht moet lachen om deze gekkigheid, maar ik meen het serieus. Dat is mijn mindset, en daar heb je dus veel invloed op, als je wilt.

In heel andere termen lees je het in de ­Serenity prayer die ik heb leren kennen via zelfhulp­programma’s van mensen die kampen met verslaving. In mijn vrije vertaling luidt het gebed als volgt: “God, geef me de kalmte om de dingen te accepteren die ik niet kan veranderen, de moed om de dingen te veranderen die ik kan, en de wijsheid om het verschil te kennen.” Nog veel korter door de bocht is: doe wat je kan, doe niet wat je niet kan.

En omdat de wijsheid met de jaren komt, vertrouw ik erop dat ik mijn mogelijkheden nog heel lang kan en mag benutten. Dat de ouderdom met ­gebreken komt, wordt dan een beetje bijzaak.