Interview: 25 jaar Koos Postema

Dit is... Koos Postema

(Rotterdam, 1932) stond eerst vijf jaar voor de klas voor hij in 1960 bij de VARA-radio aan de slag ging. ­Een lange media­carrière volgde. Hij presenteerde tientallen programma’s op tv, onder meer Achter het nieuws, Een klein uur U, Een groot uur U en Klasgenoten. Op de radio was hij te ­horen in onder meer Met het oog op morgen, Langs de Lijn en Radio Tour de France.

Postema werd in 1991 benoemd tot Ridder in de Orde van Oranje­Nassau en kreeg in 2007 de Beeld en ­Geluid Oeuvre Award.

Foto Linelle Deunk

Zou je hier ook met Ineke naartoe zijn ­verhuisd?

“Dat weet ik niet. Leuke vraag. Ineke heeft het weleens gesuggereerd, want ons huis was al lang veel te groot voor twee mensen. Misschien zouden we het ­gedaan hebben, ja. Aan de andere kant: zij was altijd erg op die tuin hè. Al was die veel te groot voor een vrouw alleen met een onhandige man zoals ik. Ik ben nooit van het tuinieren geweest.”

Jij hebt andere hobby’s.

“Ja, ik lees twee kranten: Volkskrant en NRC. Dat doet niemand meer. Oude gewoonte uit het vak. Ik zou ze niet willen missen en ik zou ook niet willen dat er één weg moet of zo. Ik ben een beetje verslaafd aan kranten. Het uitleggen van grote wereldgebeurtenissen, daar zijn kranten erg goed in. Televisie doet dat ­eigenlijk niet. NRC had laatst een heel uitgebreid artikel over ChatGPT. Ik heb zelf geen computer, maar ik volg dat soort ontwikkelingen wel. Ik heb vanmorgen lang zitten lezen in die twee kranten, maar ze blijven daar niet ­zomaar liggen. Voor je het weet zit ik om half vijf toch weer even iets op te zoeken.”

Wat de jaren betreft, ben je een man op leeftijd. Hoe zie je dat zelf?

“Dat ervaar ik eigenlijk helemaal niet; dat is gewoon vanzelf gegaan. Als iemand aan mij vraagt: ‘Hoe oud ben jij eigenlijk?’, moet ik altijd nadenken. Oh ja, 91. Maar als je zegt 84… toen was ik volgens mij net eender. Maar dat zal wel niet, nee. Mijn grote teen is eraf. Wil je het zien? Ik vind het zelf niet vervelend om te zien, want de voetstand is precies hetzelfde gebleven. Ik sta en loop. Daar ben ik wel een beetje bezorgd om geweest, want ik dacht: dat betekent slecht lopen. Maar zo was het niet. Dat ik toch met een rollator loop, is omdat ik me dan veiliger voel. Als ik nou vanavond hier in het restaurant ga eten – dat is misschien een ­afstand van 30 meter – dan loop ik toch met dat ding. Maar het is waar: op mijn 84ste had ik die rollator niet.”

Waar geniet je in deze fase van je leven vooral van, naast kranten lezen?

“Mijn dochters komen veel. En ook de kleinkinderen komen langs. Niet heel vaak, maar wel regelmatig. Gisteren was Koos er, de oudste, die is nu in de 30. En ik heb een vaste ochtend in Hilversum met ­collega’s van vroeger, allemaal gepensioneerden, ­zeker dik in de 70, 80. ‘Heb je al gehoord dit, heb je al gehoord dat, Piet is gevallen, is er slecht aan toe.’ Ik weet ondertussen één ding: op onze leeftijd moet je niet vallen. Niet een hand, voet of heup breken, ook niet zwaar kneuzen. Want voor je het weet, moet je weken revalideren en dan heb je nóg geluk gehad. Wij moeten echt niet vallen.”

Ga je ook op pad?

“Ja, met de kinderen en kleinkinderen. Meestal gaan we ergens eten. Ik heb geen auto meer; die heb ik weggegeven aan mijn twee kleindochters. Maar dan nemen ze me mee naar Amsterdam, naar een zaak die ik niet ken. Nou, dan zitten we in een soort volksbuurt, in een heel groot restaurant met allemaal Amsterdammers. En voor mijn verjaardag hadden ze een rondrit met de historische tram geregeld in ­Rotterdam. Die man, de bestuurder, die stáát. Met het stuur, dat plat is, in zijn handen. Zo heeft mijn ­vader, die trambestuurder was, ook ooit gestaan.”

Je schreef in je columns regelmatig over Ineke. Denk je vaak aan haar?

“Aan Ineke denk ik elke dag wel een paar keer. Ze zou dat niet gedaan hebben, dit zou ze leuk vinden… dat soort gedachten. We kenden elkaar vanaf haar 16de en mijn 18de. En ik droom over haar. Een soort onafgemaakt gesprek.”

Kijk je naar de televisie?

“Ik volg praatprogramma’s, maar niet allemaal. Er zijn er wel erg veel, vind ik. Het gekke is dat juist de lichtere praatprogramma’s mij het best bevallen. Zoals Tijd voor Max. Daar zitten mensen met het eenvoudige nieuws van de dag. Gewone dingen, ­zoals ‘daar en daar kun je beter niet op vakantie gaan’. Meestal zet ik dat aan. En Buitenhof op ­zondag. Daar kijk ik altijd naar, al zolang als het bestaat. Twan Huys presenteert het, aardige jongen. Goede gasten, goede interviewers, goede vragen. De gasten zijn ­helemaal van deze tijd, maar het gaat niet van ­incidentje naar incidentje; er zit verdieping in.”

Kijk je terug op je carrière met een goed gevoel?

“Dat doe ik wel, ja. Ik heb heel lang gewerkt. Het gekke is dat ik een einddatum niet kan noemen, maar ik weet wel precies wanneer ik ben begonnen: 1 mei 1960. Bij de VARA. Ik kwam bij die studio aan, met een tasje met een blocnote erin, heel zenuwachtig. En er was helemaal niemand. Er komt een man tevoorschijn, een portier: ‘Ja, maar weet je dan niet dat het 1 mei is? De Dag van de Arbeid?’ Dat vierde de VARA in die tijd voluit.”

En als je nu gevraagd zou worden?

“Je moet tegen jezelf kunnen zeggen dat je het niet meer moet doen, vind ik. Als er nu iemand van de televisie zou bellen met een voorstel, dan weet ik niet hoe dat voorstel zou moeten luiden zodat ik zou zeggen: ‘Ja, dat doe ik graag.’ Eh, wacht even… binnen­kort ga ik wel een podcast maken waarin de moeder van Paul de Leeuw en ik met elkaar praten. Zij is een jaar ouder dan ik. Maar als de telefoon nooit meer zou rinkelen en ik nooit meer gevraagd zou worden, zou ik daar ook vrede mee hebben, hoor. Absoluut.”

Kijk voor de hoogtepunten van de mediacarrière van Koos Postema met tal van beeld- en geluidsfragmenten op www.plusonline.nl/koospostema