Koos Postema: 'De laatste!'

Het was 25 jaar geleden toen ik mijn eerste column schreef. Ik was 65. Een prima leeftijd om een nieuwe bezigheid te ondernemen, ik kan het u aanraden. In een kwart eeuw werden het 273 columns.

Met veel plezier schreef ik al die tijd over wat mij bezighield. Vaak ging het over herinneringen. Aan mijn tijd als onderwijzer en aan de tv-programma’s die ik maakte, aan Rotterdam, de stad waar ik opgroeide,­ en aan mijn kleinkinderen die allang niet meer klein zijn. Herinneringen horen nu eenmaal bij de ­ouder wordende mens.

Om mijn verjaardag te vieren aan het eind van de zomer,­ namen mijn dochters me mee voor een ritje met een historische tram door Rotterdam. De tram was 92 jaar oud, ik werd die dag 91.

We reden langs het Erasmus Ziekenhuis en ik herinnerde me professor Galjaard die aan de medische faculteit van de Erasmus Universiteit werkte. Hij was regelmatig te gast in ons programma Een Groot Uur U. Hij nam ook weleens collega’s mee die over vondsten op medisch gebied moesten vertellen. Een van die collega’s was nogal nerveus. Ze begon druk te praten over het werk dat ze deed. Het verhaal werd onsamenhangend. De professor onderbrak haar en riep: “Nee, meid, dat deed je toen niet, anders had dat been eraf gemoeten.” Het publiek lachte. Wat nooit kwaad kan, ook niet in serieuze tv-programma’s.

We reden langs de Bijenkorf waar mijn zussen vroeger werkten, voorbij de straat waar mijn vriend André van Duin als jongetje woonde, langs het stadhuis met het balkon, waar ook volgend jaar hopelijk de spelers van Feyenoord zullen staan en worden toegejuicht. Uiteraard moest ik tijdens de rit aan mijn vader denken. Hij was trambestuurder op net zo’n tram als waarin wij reden. Het werd een ­onvergetelijke rit.

Ik heb met veel plezier mijn columns geschreven, dit is de laatste, ik wens u het beste.

PS. Ik word 100, dus ik blijf Plus Magazine nog wel een poosje lezen. U ook, hoop ik.