Ik ben rijk, ik heb een appartement in een flat. Ik heb het gekocht toen huizen nog niet schrikbarend duur waren, dus ik ben niet alleen rijk, ik heb ook geluk gehad. Bij een koopappartement hoort een vereniging van eigenaren. Die moet bestuurd worden, maar niemand wil toetreden. “Wil jij niet in het bestuur komen?”, vroeg een van de bewoners. “Nee!”, riep ik meteen. “Ik kan niet besturen.”
U leest een gratis artikel uit Plus Magazine.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
Ik heb het eens geprobeerd. Het was een sympathieke club, het Comité Anti Stierenvechten. We gaan slimme plannen maken om stierengevechten onmogelijk te maken, dacht ik nog, maar dat was niet de bedoeling. Het woord stier viel nooit. Er werd over geld gesproken en over statuten. Wanneer iemand iets had voorgesteld, moest de rest van het bestuur iets terugzeggen. Daarna werd er nog rondgevraagd of iedereen het eens was met het voorstel of juist niet. Ten slotte notuleerde iemand wat er was besloten. Als alle bestuursleden instemmend zaten te knikken mochten we pas naar het volgende agendapunt. Ik verveelde me kleurenblind.
“Mag ik weg?”, smeekte ik. Het mocht ten slotte. Ze hadden toch niks aan mij.
Besturen is niet alleen saai, het is ook ondankbaar werk. Verenigingsleden kunnen heel lelijk doen. Ze beschouwen hun bestuur als een miniatuur politiek kabinet en ze hebben altijd iets te klagen.
Ik ken de voorzitter van een volkstuin-bestuur.
“Als de buurman zijn gazon verwaarloost, komen ze naar mij”, heeft hij eens verteld. “Doe er iets aan!”, snauwen ze me toe. “Jullie zijn toch het bestuur?” Ze zeuren over afvalbakjes die niet goed sluiten, over regels waarvan ze denken dat anderen ze ongestraft overtreden terwijl zijzelf erop aangesproken zijn. “Onrecht!”, roepen ze dan. Zo gaat het vaak in verenigingen. Bestuursleden ontvangen geen beloning, maar wel vaak het tegendeel: ze krijgen de vreselijkste verwensingen naar hun hoofd.
Dat komt ook doordat ze niet echt de baas zijn. De besluiten die ze nemen, komen met moeite tot stand. Ze kunnen niet flink doorpakken: huppekee, zó doen we het! Er zijn altijd wel verenigingsleden die ontevreden zijn. Die hebben geen greintje respect voor het bestuur.
“Ze denken dat de voorzitter alles voor ze moet regelen”, vertelde de volkstuinman. “Ze staan er nooit bij stil dat ik, net als zijzelf, een tuin heb om lekker met de bloemetjes in de weer te zijn. Ik ga echt liever wieden dan conflicten met boze buren oplossen.”
Vrijwilligers doen hun onbetaalde werk, omdat ze het leuk vinden of belangrijk. Als het niet leuk uitpakt of ze voelen geen waardering voor hun inspanningen, worden ze narrig. Dan is het plezier er helemaal af. Maar ze kunnen niet zomaar opstappen. Vrijwillig is iets anders dan vrijblijvend.
De volkstuinvoorzitter heeft zijn functie inmiddels neergelegd en er is geen vervanger. Het is winter en dan valt er niks te tuinieren en niks te besturen. Misschien brengt de lente een nieuw dapper bestuurslid. Ik hoop dat ze die warm zullen verwelkomen.
We klappen tegenwoordig voor beroepsgroepen die goed werk doen. Een applaus voor ieder bestuur!
Yvonne Kroonenberg (72) is schrijver en psycholoog. Ze schrijft maandelijks in Plus over relaties in brede zin.
Op Plusonline.nl bieden we iedereen de kans gratis kennis te maken met Plus Magazine. Hét maandblad bomvol informatie en inspiratie. Maar deze artikelen, dossiers en columns maken kost veel tijd en geld. Wilt u meer? Overweeg dan ook een abonnement op Plus Magazine.
Reactie toevoegen