Een opname in het verpleeghuis? Niemand wil het. Maar soms is het écht de beste oplossing. Zowel voor de mantelzorgers als de oudere zelf, zo blijkt uit onderzoek.
Dat ouderen langer thuis blijven wonen is een mooie gedachte. Maar het is vooral mogelijk dankzij de constante inzet van 840.000 mantelzorgers die meer dan acht uur per week hulp bieden aan hun oude ouders of hun partner. Maar deze mantelzorgers gaan vaak te lang door met hun zware zorgtaken, omdat ze hun ouder of partner willen behoeden voor een opname in het verpleeghuis.
Een verpleeghuis? Dat is het horror-scenario aan de horizon, dat wil je niemand aandoen. En zeker je naasten niet. Dus stappen mantelzorgers maar weer in de auto, brengen ze soep, ruimen ze op en proberen ze samen met de thuiszorg te voorkomen dat hun ouder nog verder verkommert en vereenzaamt. Dat is mooi, maar met name vrouwen tussen de 45 en 65 jaar raken overbelast door het constante appèl waaraan ze bloot staan, zo zag gezondheidswetenschapper Judith Bom. “Mantelzorgers gaan vaak ongezond lang door”, bevestigt ook Liesbeth Hoogendijk van MantelzorgNL. Zij vindt het triest dat mantelzorgers zich zó lang verzetten tegen een verpleeghuisopname tot het écht niet meer gaat: “Maar dan is er nog een wachttijd van een jaar. Tegen die tijd is iedereen écht op.”
Mantelzorgers doen dat niet voor niets. Ze proberen met man en macht te voorkomen dat hun ouder of partner in een verpleeghuis beland. En dat is onterecht, aldus Bom. Mensen die worden opgenomen in een verpleeghuis zijn daar niet slechter af dan thuis, zo constateert zij. Bom zegt hierover in de Volkskrant: “Je hoort steeds over schrijnende situaties, maar de verpleeghuiszorg in Nederland behoort tot de wereldtop. Het welzijn van bewoners is relatief laag, maar dat brengt de levensfase met zich mee. Ze voelen zich niet slechter dan vóór de gang naar het verpleeghuis.” Op basis van welzijnsscores vond Bom geen verband tussen verpleeghuisopnamen en gezondheids- en welzijnsproblemen. De bevindingen lijken er eerder op te wijzen dat dat verpleeghuizen zorg leveren aan personen die nu eenmaal al kampen met een laag welzijnsniveau.
“Dat er ook ’s nachts op haar gelet wordt, dat was nog wel mijn grootste bevrijding”, aldus mantelzorger Inez de Boer over haar moeder met dementie die werd opgenomen in het verpleeghuis in haar eigen dorp. “Geen nachtelijke telefoontjes meer van mijn verwarde, doodsbange moeder. Ze zat daar maar in haar eentje te tobben. Ik ben zó blij dat we de verpleeghuisopname niet hebben uitgesteld, maar dat we gelijk hebben gehandeld toen ze een indicatie kreeg voor 24-uurszorg.”
