Het worden spannende tijden
Getty Images
In de jaren ’60 gebeurde het wel, dat een echtpaar dat 65 werd, alvast maar in het bejaardenhuis ging wonen. Fit, stralend en gezond. Maar ja, je kon er alvast maar zitten! Die tijd hebben we definitief achter ons gelaten.
Zal 1 januari 2015 de geschiedenisboeken in gaan als het officiële einde van de verzorgingsstaat? Het zou zo maar kunnen. In ieder geval komen veel minder mensen dan voorheen, in aanmerking voor steun. Eerst kijken wat je zelf nog kan, daarna kijken hoe je buren en familieleden jou kunnen helpen en pas dáárna komt de overheid in beeld. Maar niet langer met kant-en-klare oplossingen. ‘Maatwerk bieden’, heet dat eufemistisch.
We waren verwend, de afgelopen jaren. Gewend in ieder geval, aan een verzorgingsstaat die groeide en bloeide. Al leverde die verzorgingsstaat - zeker in de ouderenzorg - ook wel eens dubbele gevoelens op. Het was fijn dat er een verzorgingshuis was, maar liever wilde je er niet in. Eigenlijk wilden de meeste mensen het liefst thuis blijven wonen. En het was soms ook wel verwarrend, dat je als familie in één klap zo werd buitengesloten. Ik herinner me de bezoekjes aan mijn schoonvader in het verzorgingstehuis. De familie mocht niets doen, en hijzelf ook niet, trouwens. Nog geen kopje thee inschenken. Dat bevreemdde mij toen al, ruim tien jaar geleden.
Nu gaan we helemaal de andere kant op. Natuurlijk wil mijn bejaarde vader liever niet naar het bejaardenhuis of naar de dagopvang, maar het gaf wel een veilig gevoel dat die voorzieningen er waren. Die veiligheid moeten we nu ontberen, die is weg. En dus doemt de vraag levensgroot op aan de horizon: hoe gaan we dat redden, straks?
Ik zei het al: Het worden spannende tijden.
Wat vindt u hiervan?
