Ik zat met mijn zoons aan de rand van het voetbalveld. Na drie weken zag ik ze weer, ik had ze gemist en ook zij waren blij mij te zien. Ik had cadeautjes voor ze. Toen zei ik dat ik ze iets wilde vertellen: er was weer een vrouw in mijn leven. Mijn oudste zoon, 12 jaar, keek me aan en zei: ‘Papa, breng mij maar naar huis.’ Sinds dat moment, bijna veertig jaar geleden, heeft hij niet meer met mij willen praten.
Om privacyredenen is de naam van de betrokkene gefingeerd.
Johan (83): ‘Op zijn 12de keerde mijn zoon zich van me af. Dat duurt nu al veertig jaar’
Zijn moeder en ik waren niet zo lang daarvoor gescheiden. Ik had veel van haar gehouden en had nog altijd waardering voor haar, maar ik kon niet meer met haar samenleven. Al op de avond dat we elkaar ontmoetten, bleek dat we op één vlak niet helemaal bij elkaar pasten. Zij was praktiserend katholiek, terwijl ik, weliswaar katholiek opgevoed, afstand had gedaan van het geloof. Maar ze ging er op een vrije manier mee om, en we konden elkaar er toch in vinden.
We hadden het goed samen, tot er een nieuwe paus kwam. Deze paus was veel strenger in de leer dan de vorige, en mijn vrouw sloot zich aan bij een geloofsgemeenschap die de meer fundamentalistische koers aanhing. Ze liet haar leven reguleren door voorschriften van de kerk. Het leek wel of ze niet alleen met mij, maar ook met die persoon in Rome was getrouwd. De opvoeding van de kinderen lag voor een belangrijk deel niet meer bij mij.
Dit was niet wat ik verwacht had van ons huwelijk. Door de spanningen die dit opleverde, kregen we beiden gezondheidsklachten en de bedrukte sfeer in huis was niet goed voor de kinderen. Ik heb haar gezegd dat ik wilde scheiden. Zij vond dat verschrikkelijk en heeft veel gebeden om mij tot inkeer te brengen. Maar ons huwelijk eindigde in de rechtszaal, waar we allebei in tranen waren.
Ik wilde de band met mijn zoons graag goed houden. Ondanks dat ik ze maar eens in de drie weken mocht zien, deed ik mijn best om er dan een gezellige dag van te maken. Maar na dat bewuste gesprek op het voetbalveld wilde mijn oudste zoon mij niet meer zien. Ik mocht ook niet meer binnenkomen bij mijn ex-vrouw als ik mijn zoon van 10, die nog wel met mij samen wilde zijn, kwam ophalen.
Ik hoopte dat het later goed zou komen met mijn oudste zoon. Dat hij zijn hart bij mij zou luchten en ik mijn kant van het verhaal mocht vertellen. En dat ons contact dan zou herstellen. Maar die stap heeft mijn zoon niet kunnen of willen maken. De enkele keren dat onze wegen elkaar kruisten, op de bruiloft van de jongste bijvoorbeeld, kwam het niet tot een gesprek. Ik heb diverse brieven geschreven.
Daar reageerde hij niet op. De laatste keer dat ik hem zag – mijn jongste was toen vijfentwintig jaar getrouwd – liet hij me onomwonden weten dat hij niets met mij te maken wilde hebben. De wond die indertijd bij hem is geslagen, is kennelijk nog altijd niet genezen. Ik neem hem niets kwalijk, maar het doet me veel pijn. Ook voor mij is het een wond die nooit zal helen. Ik heb mijn memoires geschreven zodat hij, mocht hij ooit nog vragen hebben, kennis kan nemen van de andere kant van deze trieste gebeurtenis.”
Reactie toevoegen
Reacties
Er staat nergens binnen 4 weken
Niet vreemd. Zwaar gelovige vrouw, kinderen er mee laten opgroeien met normen en waarden. Dan komt vader binnen 4 weken met een andere vrouw aan, ongetwijfeld ook sex voor het 2e huwelijk heeft plaats gevonden. Denkt man nu echt dat gelovige moeder dit acceptabel vindt om jou dan in háár huis te ontvangen ? Met mogelijk zelfs de nieuwe partner mee ? Denk dat zoon ook zo strikt is opgevoed en is te respecteren. Ik snap dat jij je nieuwe geluk van de daken wilde schreeuwen maar absoluut niet gewaardeerd door zoon en je ex.