Meester Frank Visser: 'Een hondse veroordeling'

Groenhuis had toen erger kunnen voorkomen door de stafford een flinke schop te geven, waarna deze de schapenherder losliet. Nu zal het best zo zijn dat de meeste staffords lief zijn, maar helaas geldt dat niet voor allemaal. En als het misgaat, gaat het goed mis. Een stafford laat niet los voordat zijn prooi dood is.

Hoewel  de eigenaar van de stafford een ­gewaarschuwd mens was, was dat kennelijk geen reden om zijn hond te muilkorven. En toen de stafford de schapenherder weer tegenkwam, beet hij deze gelijk in de nek.

Toen Groenhuis zag dat zijn hond geen kans had en gevaar liep te worden doodgebeten, gooide hij zich volgens een getuige voor zijn hond, om deze te redden. Daarbij gebruikte hij een mes, waarmee hij de ­stafford dusdanig stak, dat deze het niet overleefde.

Inmiddels had ook Paulussen zich in het strijdgewoel gestort, waarbij hij in het mes liep. Voor dat laatste, door de officier van justitie als poging tot zware mishandeling aangemerkt, werd Groenhuis 81 dagen in voorarrest gehouden. Ten onrechte, want van opzet was geen sprake en de rechtbank sprak hem daarvan vrij.

Maar nu terug naar de hond. Je zou denken dat de rechtbank begrip zou opbrengen voor de reddingsactie van Groen­huis. Al was het maar omdat Groenhuis leed aan PTSS en de schapenherder feitelijk als zijn hulphond fungeerde. Maar nee, de rechtbank vond het gerechtvaardigd om Groen­huis te veroordelen wegens wederrechtelijke aanranding van de stafford. Wel­iswaar kon Groenhuis zich in beginsel beroepen op noodweer, maar volgens de rechtbank had hij iets anders moeten doen dan de stafford steken. Hij had de stafford weer kunnen schoppen, of desnoods op een niet vitale plek kunnen steken, zoals in een poot. 

De éigenaar van de agressieve stafford kreeg ook nog smartengeld toegekend

Zelden heb ik zo’n gebrek aan elemen-­taire kennis van honden meegemaakt. Het ­gevaar bij een losgeslagen stafford zit hem nu juist in het feit, dat hij ongevoelig is voor pijnprikkels. De enige kans die je hebt, is hem onmiddellijk uitschakelen. Dat lukt soms met een schop, maar succes is niet verzekerd en een tweede kans krijg je niet. Ik kan me dus voorstellen dat je in een crisissituatie meteen naar zwaardere middelen grijpt. De politie schiet in zo’n geval de stafford dood. Het was volstrekt onterecht om Groenhuis zijn beroep op noodweer te onthouden.

Hierbovenop vond de rechtbank het nog nodig om het grote leed te benoemen dat de eigenaar van de stafford was aangedaan. De tranen lopen je over de wangen. Hij kreeg zelfs smartengeld toegekend!

De straf die Groenhuis kreeg opgelegd, was 81 dagen gevangenisstraf. ‘Toevallig’ net zoveel als de tijd die hij, achteraf ­gezien, ten onrechte had vastgezeten voor de ­poging tot zware mishandeling waarvan hij was vrijgesproken. Ik vraag me af wat de rechtbank had gedaan, als de schapenherder door de stafford was doodgebeten.