Meester Frank Visser: 'Een verloren erfenis'

Op de begrafenis van zijn vader, de broer van oom Kees. Hij vond het maar een merkwaardig figuur. Nooit getrouwd geweest, liep altijd rond in een oud versleten pak en verplaatste zich op een oude fiets. Kortom, de erfenis zou wel weinig voorstellen.

Dat bleek mee te vallen. Oom Kees bleek goed voor een slordige zes miljoen euro aan huizen, aandelen en spaargeld. Henk wist niet wat hij hoorde. Dit onverwachte voordeel kwam goed uit, want hij had net een echtscheiding achter de rug waarbij zijn ex hem berooid had achtergelaten. Die zou nu wel spijt ­krijgen van haar plotselinge vertrek. Want exen ­erven niet mee. Nou zou je verwachten dat Henk de bloemetjes buiten ging zetten en verre reizen maken. Maar nee hoor. Een weekje in een Oostenrijks pension. Verder niets.

Een jaar later kreeg Henk nóg een brief. Ene ­Richard liet daarin weten dat oom Kees zijn natuurlijke vader was. Hij was weliswaar nooit erkend, maar vroeg zich af of zijn vader hem nog iets had nagelaten. Loos alarm, dacht Henk. Maar dat bleek verkeerd ingeschat. Spoedig daarna meldde zich een advocaat die ­namens Richard aanspraak maakte op de héle ­erfenis. Natuurlijk rende ook Henk naar een ­advocaat. Met een buit van zes miljoen in zicht wierpen beide raadslieden zich ­enthousiast in de strijd.

Hoe zat het nu? Richard had als ­enige recht op de erfenis indien de rechter zou vaststellen dat oom Kees zijn vader was. Want een neef – zoals Henk – kan niet erven als een kind van de overledene in leven is, erkend of niet. Maar hoe bewijs je dat?

Tot ontsteltenis van Henk kwam Richard met een bundel liefdesbrieven op de proppen, geschreven door oom Kees aan Richards moeder. Daarin werd zonder gêne gesproken over de hartstochtelijke avonturen die beiden hadden beleefd in een plaatselijk hotel. Uitgaande van de datering van die brieven leerde een snelle rekensom dat oom Kees inderdaad de verwekker van Richard kón zijn. Maar ja, misschien was de moeder van Richard wel met meerdere heren de koffer ingedoken. Wat ontbrak was DNA-bewijs. Helaas, oom Kees was gecremeerd. Waar haal je dan nog DNA vandaan?

Toen kwam de advocaat van Richard op een idee. Die liefdesbrieven waren toch in een enveloppe ­verstuurd? En hoe werden die vroeger gesloten? Door aan de plakrand te likken! Zou dat ­misschien… En ja hoor. In een gerenommeerd ­laboratorium werd voldoende DNA op de plakranden ­aangetroffen. En uit het vervolgonderzoek bleek dat ­Richard met aan zekerheid ­grenzende ­waarschijnlijkheid inderdaad de zoon was van oom Kees. Het vaderschap van oom Kees werd vervolgens door de rechtbank ­formeel ­vastgesteld.

Nu was het, juridisch gezien, ­verder ­appeltje-eitje. Door de ­gerechtelijke vaststelling van het vaderschap werd Richard al vanaf zijn geboorte als kind van oom Kees aangemerkt. Bij het ­overlijden van oom Kees was hij daarom al diens enige erfgenaam, en niet Henk. Laatstgenoemde moest alles aan hem teruggeven. Alleen het uitstapje naar Oostenrijk hoefde hij niet te vergoeden. Hij bleef met lege handen achter.