De zomer van 1945: de bevrijding van Groningen

Lees ook:

• De zomer van 1945: evacuatie vanuit Roermond
• De zomer van 1945: oorlogsgeweld verwerken in Zwitserland

Een van deze militairen vertelde mij dat hij verloofd was met een Nederlands meisje uit het westen van het land. Hij zei dat hij zijn verloofde graag naar Groningen wilde laten overkomen en vroeg of ik een huisadres voor haar zou hebben. Al snel vond ik een kamer voor haar boven een café in de Parklaan. Ik had van hem zijn huisadres in Canada gekregen en heb hem een paar jaar na de bevrijding een briefkaart gestuurd en gevraagd hoe het met hem ging en of hij inmiddels met zijn verloofde getrouwd was, niet wetende of hij de oorlog had overleefd.

Deze oorlog was voor hem namelijk nog niet afgelopen. Op de kaart heb ik nooit antwoord gekregen, tot ongeveer 15 jaar geleden. Ik werd gebeld door iemand van de gemeente Groningen, die mij vertelde dat een mevrouw naar mijn adres had gevraagd. Of ik bezwaar had dat zij hierover werd ingelicht. Men mocht mij niet vertellen wie deze dame was. Ik had er geen bezwaar tegen en een aantal dagen daarna werd ik gebeld door deze mevrouw, die mij vertelde dat zij de verloofde was van de Canadese militair en dat zij heel graag kennis wilde maken met die jongen die haar in 1945 aan een kamer had geholpen.

Op de dag van de afspraak verscheen zij met haar nieuwe echtgenoot. Zij vertelde mij naar Canada te zijn geëmigreerd en daar met haar verloofde was getrouwd. Haar echtgenoot heeft zich nooit kunnen losmaken van zijn oorlogservaringen en heeft daar psychisch veel problemen mee gehad. Na zijn overlijden vond zij de bewuste briefkaart in zijn oorlogsarchief, die hij dus wel ontvangen had en zorgvuldig had bewaard. Zij liet de kaart aan haar drie dochters zien en zei hun daarbij mij graag eens te willen ontmoeten. Haar kinderen zieden haar dat zij moest proberen mijn adres via de gemeente Groningen te vinden.

Toen zij later terugkeerde naar Nederland, trouwde zij voor de tweede keer en ging in Almere wonen. Op de ontmoetingsdag had zij de bewuste kaart bij zich, die ik ongeveer 52 jaar geleden had geschreven. Zij is inmiddels overleden, maar elk jaar sturen wij en krijgen wij een kerstkaart van haar echtgenoot. Nog vaak denk ik aan deze, toch wel bijzondere, gebeurtenis.